#584 Tijden veranderen

 

'Rood is zo uit! Ik ga echt niet in het rood.' Pilpa vouwde haar armen demonstratief over elkaar en stampte met haar rechtervoet. Het effect daarvan bleef echter uit op de vloer van zacht mos.

'Stel je niet zo aan, Pilpa', antwoordde haar moeder. 'Bij het herfstbal op de Kabouterberg, gaan we traditioneel allemaal in rood gekleed. Ik moet er niet aan denken dat je net als Jondi vorig jaar in het blauw komt. Wat een schande! Hij leek wel een smurf.'

'Nou mam, maar Jondi is wel influencer en hij heeft mega veel volgers.'

'Kan me niet schelen. Al dat nalopen van jullie. Denk toch eens zelf na.'

'Ja, duhuh, mam, wat doe ik dan nu.'

Pilpa duwde het rupsenbrood met eikeltjespasta terug naar haar moeder. 'Ik ben vegetariër mam, hoe vaak moet ik dat nog zeggen. Ik eet geen rupsenbrood meer.'

Drie dagen geen rupsenbrood en ze noemt zich vegetariër, dacht Pilpa's moeder en onderdrukte een glimlach.

'Dan zul je toch zelf naar buiten moeten om je maaltijd bij elkaar te sprokkelen.'

Pilpa keek naar buiten. Van de opgehoopte bladeren voor hun paddestoel liepen stroompjes water omlaag en vormden zilveren plasjes in de donkere aarde. Ze trok het bord weer naar zich toe. 'Ach een klein hapje kan geen kwaad.' zei ze terwijl ze een groot stuk rupsenbrood in haar mond stak. Op haar neus bleef een bruine klodder pasta hangen.

'Eigenlijk wil ik hemelnie naar dat stomme hufstbal.'

'Ik versta je niet, als je met volle mond praat.'

Pilpa draaide met haar ogen. 'Je bent gewoon doof aan het worden mam. Komt omdat je te vaak in de buurt van die bladblazers van menslingen werkt. Verbaast me dat je nog niet een aantal meters verder neergekwakt bent door zo'n ding.'

'We werken tegenwoordig gezekerd en hebben schoenen met spikes. Verplicht vanuit de tuinkaboutersbond en ARBO.'

'ARBO?'

'Arbeidsomstandigheden, lieverd.'

Pilpa's moeder keek toe hoe Pilpa haar wijsvinger op het bord duwde om de achtergebleven kruimeltjes ook nog te verorberen.

'Nou ik vind jullie arbeidsomstandigheden echt belabberd. Ik word zeker geen tuinkabouter. En ook geen boskabouter', liet Pilpa er snel achteraan volgen. 'Dat is nog gevaarlijker. Weet je dat Stoen laatst nog net ontkomen is aan een trol?'

Pilpa's ogen glinsterden toen ze de naam van Stoen liet vallen. Op haar wangen kwamen blosjes. Ze draaide een blonde lok om haar wijsvinger en keek met een verre blik door het kleine raampje naar buiten.

'Nou dat is tenminste een natuurlijke vijand en geen chemische zoals die pesticiden waar we steeds meer me te maken hebben', antwoordde Pilpa's moeder die de glazige blik van haar dochter niet had opgemerkt. Zij dacht terug aan de lijdensweg van haar man, die een aantal jaren geleden overleden was.

Even was er niets anders te horen dan het knetterend haardvuur. Beide kaboutervrouwen waren in eigen gedachten verzonken.

'Wat wil jij dan worden schat?', doorbrak Pilpa's moeder de stilte.

'Huiskabouter. 's Nachts de was opvouwen van menslingen. Rondslingerde dingen weer op hun plaats leggen. En soms dingen met opzet op de verkeerde plaats leggen', giechelde Pilpa.

'Dan krijg je tenminste af en toe nog eens een dankjewel van een mensling. Al zit er altijd een toon van ongeloof in hun stem als ze dankjewel kaboutertjes roepen. Wat een stommeriken eigenlijk.'

'Ja, menslingen zijn niet slim. Ook niet in de omgang met de natuur. Wij krijgen steeds meer herstelwerk en kunnen het nauwelijks bijbenen.'

'Pas maar op voor een burnout mam.'

'Hmm, beste is maar gewoon mee te gaan met de tijd.'

'Dat bedoel ik nou mam. Geel met oranje naar het herfstbal.'

Pilpa sprong op en snelde naar buiten.