#584 Kerkstraat 13

De trol houdt zich gedeisd in het struikgewas. Kinderen met rode pinnenmutsen lopen voorbij.
Hij hoort een van hen zeggen: ‘Vertelster Clara vind ik het leukst. Ze lijkt het meest op een kabouter, misschien omdat ze zo klein is.’
De trol gnuift en denkt: kabouter Claraatje, jij wordt mijn volgende prooi. Ongezien verdwijnt hij in het bos. Hij weet dat na sluiting van het Kastelse domein het personeel verzamelt aan de picknickbanken om na te praten. Hij krijgt Clara in het vizier en springt voor haar op het bospad.
‘Dag lief kaboutervrouwtje’, fleemt de trol.
Clara schrikt, wil wegrennen, maar de trol grijpt haar. Ze ruikt de stinkende walm vermengd met knoflook uit de mond van de engerd. Ze wil gillen, maar beseft dat het bos verlaten is op dit uur. Ze rilt.
‘Ben je bang? Je weet toch wie ik ben? Waarom kom ik nooit voor in jouw kabouterverhaaltjes?’
Clara vermant zich. Hem aan de praat houden of met een smoesje proberen weg te krijgen, denkt ze.
‘Trollen boezemen kinderen angst in. Jullie durven zelfs mensen opeten.’
‘Ach, mijn Claraatje, je vertelt ze wel over enge kabouters en over hongerige wolven, om niet te spreken over alle heksen die in sprookjes hun opwachting doen.’
‘Ik ben niet jouw Claraatje. Sprookjesfiguren zijn trouwens niet echt. Zij bestaan enkel in de verbeelding, dat weten kinderen wel.’

Is dit een zwak punt bij de trol? Clara bedenkt dat hij zo ontzettend lelijk is dat geen enkele tekenaar hem zou willen afbeelden in een vertelboek.
‘Je bent wat groot uitgevallen, trol, je past niet in mijn verhalen.’
‘Oh ja, wat doet die reus er dan in?  Die is toch ook groot?’
‘Ja, maar die verandert niet om de haverklap in steen. Neen, om een plaatsje in kinderverhalen te verwerven, maak je weinig kans. Tenzij…’
‘Tenzij wat? ‘
Clara voelt hoe de vieze handen van de trol om haar middel spannen. 
‘Laat me los, dan geef ik je goede raad.’
De trol lost zijn greep, trekt zijn afzichtelijke dikke wenkbrauwen op en spert zijn ogen wijd open. Griezelig die zwarte bollen in het oogwit.
‘Zeg op!’
Clara is perfect in het verzinnen van verhaaltjes. Ze bedenkt een plannetje.
‘Mijn oom is een bekend plastisch chirurg en hielp al vele mensen om schoonheidsfoutjes weg te werken.‘
De verbouwereerde trol antwoordt: ‘Bedoel je dat ik lelijk ben?’
‘Dat wil ik niet gezegd hebben, maar het kan beter. Hij kan je beslist helpen om er zoals de reus wat vriendelijker uit te zien. ’
‘Vooruit dan maar’, zucht de trol.
Op haar GSM  gebaart Clara of ze voor hem een afspraak boekt.  
‘Je kan morgen al bij mijn oom terecht voor een eerste kennismaking.’  
‘Goed,' gromt de trol ‘kom jij ook om me voor te stellen?’
‘Ik zal er zijn.’
 Zodra de trol haar loslaat, zet ze het op een lopen.

De groep Kabouterbergvertellers wachten aan de picknicktafels, ongerust door het lange uitblijven van Clara.
‘Daar ben je, je lijkt helemaal over je toeren?’
Clara doet haar verhaal en legt uit wat ze heeft bekokstoofd.

De volgende dag staat ze aan het afgesproken adres: Kerkstraat 13. Van zodra ze de trol in het begin van de straat ziet, geeft ze op haar GSM het afgesproken teken. In de ruimte onder de klokkentoren trekken haar vrienden aan de touwen van de kerkklokken.

De trol wordt horendol van het gelui en beseft dat hij werd beetgenomen. Hij vlucht uit allerijl en hoort tussen het luiden door de luide lach van Clara. Loontje kwam om zijn boontje!