#580 Fʀɪsᴇᴛᴛᴇ ᴇɴ Tᴜʀᴇʟᴜᴜʀ

Fʀɪsᴇᴛᴛᴇ ᴇɴ Tᴜʀᴇʟᴜᴜʀ

Vroeger was de Duintoren de hoek van een groot kasteel. Niet zomaar een kasteel, maar een betoverd kasteel. De lieve fee Frisette woonde toen in de feeëngrot. Ze zorgde voor de mensen in het land en had het kasteel bedekt met prachtige gekleurde stenen.

Maar niet overal was alles mooi en vrolijk. De Duivelsberg, daar was de grot van de fee Tureluur. Er was daar vaak een koude wind die stenen naar beneden blies. Eén zo'n steen viel boven op de grot van Tureluur en zij vluchtte naar het land van de Duintoren.

‘Wie ben jij? Wat moet je?’ vroeg de ridder van het kasteel.
‘Ik ben Tureluur van de Duivelsberg. Mijn grot is ingestort. Mag ik hier komen wonen?’
‘De Duivelsberg? Daar rommelt het toch altijd?’ zei de ridder die zijn dikke wenkbrauwen samentrok. ‘Ik heb geen zin in jullie gedoe. Ga maar ergens anders heen.’

Frisette hoorde het gesprek en kreeg medelijden met Tureluur.
‘Meneer Ridder,’ zei ze vriendelijk, ‘Tureluur mag wel bij mij komen wonen.’
Ze keek naar Tureluur. ‘Beloof je dat je niets stouts zult doen?’
Tureluur knikte en beloofde het.

Lange tijd ging alles goed. Tureluur bewonderde Frisette en luisterde braaf. Maar de mensen in het land waren niet zo blij met haar. Ze zagen in Tureluur een druktemaker. Een gelukszoeker die hun mooie dingen zou afpakken.

Op een dag liep Tureluur langs de rivier waar de twee kinderen van de kasteelvrouw speelden.
‘Hé Tureluur, jij mag hier niet komen!’ snauwden ze.
‘Wij willen niet met jou spelen!’
Ze pakten stenen en gooiden die naar Tureluur. 

Tureluur werd boos. Ze ademde in en probeerde tot tien te tellen, maar haar hoofd werd vuurrood. Toen blies ze heel hard uit. De kinderen verloren hun evenwicht en vielen in de rivier. ‘Help! Help! Kom ons redden!’ riepen ze.

Frisette hoorde het en vloog erheen.
‘Heb jij dit gedaan, Tureluur?’ vroeg ze geschrokken.
‘Ik… ik probeerde lief te zijn,’ snikte Tureluur, ‘maar ik kon me niet inhouden.’ 

Frisette snelde achter de kinderen aan en zwaaide met haar toverstaf. Ze kon hen niet meer redden, maar veranderde ze in kikkers, zodat ze konden zwemmen in de bruisende rivier.

Ze zwaaide haar staf nog een keer, ditmaal naar Tureluur. Zij weerde zich af en er volgde een flinke knal. Plotseling was ze verdwenen. 

Niemand weet waar Tureluur heen is gegaan, maar Frisettes toverstaf was gebroken. Verdrietig verliet ze haar grot en vertrok naar Feeënland. 

Sindsdien is er weinig over van het betoverde kasteel. De Duintoren staat er nog, maar zonder de mooie gekleurde stenen van Frisette.

-------------------------

• Link naar opdracht 'kinderverhaal'.
• Dit verhaal is een variant op de legende van Frisette en Turlure. Het komt uit de regio Bex in Vaud en St-Maurice in Wallis (Zwitserland). De Duintoren, de feeëngrot en de Duivelsberg zijn bestaande plaatsen. In deze variant is Turlure/Tureluur iets meer sympathiek en zijn de mensen uit de regio meer gemeen.
• Dit verhaal kan worden besproken in het schrijven magazine.