#579 Gemiste kans

‘We moeten toch nóg een bijfiguur hebben?’ Fenci wijst op het personagedossier waar onder ‘Jade’ slechts twee namen staan.
‘Nee, bij nader inzien vind ik twee genoeg.’ Ik kijk van mijn linker- naar mijn rechterschouder. Mijn blik blijft hangen op Benja, ze wikkelt een zijdezachte lok om haar vinger en trekt die er traag weer uit. De pijpenkrul verliest langzaam zijn vorm.
‘Maar je zou drie…’ begint ze.
‘Ik weet wat ik zou, lieverd. Niets zo veranderlijk als de schrijver.’
‘Voor een keer zijn Benja en ik het eens,’ zegt Ferci. Jammer dat jij…’
‘Genoeg jongens. Er is er maar een die het verhaal schrijft en dat ben ik.’ Ik klap de laptop dicht.
Wanneer ze luidkeels beginnen te protesteren, bedek ik mijn oren en sluit mijn ogen. ‘Focus, Vlinder, focus. Luister niet naar hen,’ herhaal ik als een mantra.

Als ik na 108 keer mijn ogen weer open, kijken groene ogen me indringend aan en bewegen kersenrode lippen op en neer. Ik deins achteruit en haal mijn handen van m’n oren.
‘… ben degene die je nodig hebt. Jade, aangenaam.’
Ik staar naar een ranke hand zonder die aan te nemen.
De jonge vrouw trekt ‘m glimlachend terug en zwiept ravenzwarte lokken over haar schouders naar achteren. Naast me is het stil. Eindelijk. Een goed teken. Of? Ik kijk naar rechts en zie hoe Benja zich aan mijn trui weer omhoog werkt.
Dan vraag ik de fabelachtige schone waarom ze geschikt zou zijn als held.
Terwijl zij vertelt hoe haar vurige karakter en dito uiterlijk ervoor zullen zorgen dat het boek een bestseller wordt, negeer ik Benja’s ‘neem haar’ en zie vanuit mijn ooghoek Fenci’s strakke rug. Zijn rode nek wordt langzaam groen.
‘Je bent jaloers,’ concludeer ik lachend.
‘Absoluut niet,’ zegt Jade, ‘maar ik kan het spelen.’ Haar toon is vragend.
‘Ik dacht dat ik Jade mocht zijn.’ Mokkend draait Fenci zich naar me toe. Stoom komt uit zijn oren.
Ik excuseer me tegenover Jade voor alle verwarring en wapper de nevel weg. Verbaasd staart ze me aan. ‘Verwarring? Mis ik iets?’