#579 De grote schittering

'Waarom Thailand? Heb je nooit A Many-Splendoured Thing van Han Suyin gelezen? Dat speelt op verschillende plekken in Azië,  maar niet in Thailand. Er komt wel een knappe man in voor met helblauwe ogen, net als de mijne.’
De oogverblindend knappe kerel die net mijn schrijfkamertje is binnengestapt kijkt me doordringend aan.
‘Waar komt u zo vandaan en hoe weet u dat ik iets over Thailand wil schrijven?’
‘Ach, dat is niet zo belangrijk. What or who matters ben ik. Je wilt iemand voor je roman en als je romantiek zoekt, ben je bij mij aan het juiste adres.’
Deze kerel heeft  alles om als personage  te worden opgevoerd: getaande huid, niet overdreven gespierd, alhoewel ik onder zijn kraakwitte overhemd  een perfecte Six pack vermoed. Zijn zwarte haardos vertoont een donkerblauwe schijn die men ziet bij Arabische prinsen of knapperds in Bollywood films. Helaas moet de man die ik voor mijn Thais verhaal zoek, vooral intelligent zijn. Bij dit exemplaar heb ik daar zo mijn twijfels over.
‘Bezit u enige diploma’s?’
‘Aha, ik voel interesse opborrelen. Je mag mij tutoyeren, hoor. Neen, mijn fysiek is belangrijker dan mijn geleerdheid. Zonde nietwaar, dat er voor ervaring geen diploma’s worden uitgereikt?’
‘Neen, maar, jij denkt dus echt dat ik voor mijn boek een omhooggevallen dwaas nodig heb, een dandy wiens enige bruikbare kennis is waar hij zijn Santoni schoenen kan kopen?’

Ik kijk naar zijn voeten en vervolg: ‘Deze zijn best exclusief, maar helaas, heerschap, ik ga schrijven over een ruig type dat op zijn blote voeten in Malaka door het regenwoud ploetert.’
‘Precies daarom moet je niet over Thailand schrijven. Ik heb het niet gelezen, maar weet dat het  boek van die Chinese verfilmd werd. Het was een kaskraker, net als het lied Love is a many –splendored thing. Stel je voor, de rechten kunnen een aardig centje opleveren en ik kom voor de verfilming ook in aanmerking, toch?’
‘Toevallig weet ik alles over collega Han. Ze verkocht haar rechten enkel omdat ze geld behoefde om de operatie van haar zieke dochter te bekostigen. Hoepel op, man!’