#574 Anti-huiselijkheid in Wonderland

Nog een keer sla ik met mijn vlakke rechterhand met kracht tegen de linker bovenarm. Staand voor de spiegel zie ik de onbeholpenheid van de pose, wat de pijn nog doet versterken. De stekende pijn, die jij me ook altijd zo goed liet voelen. De siddering die ik ervoer, vermengd met de rust die het gaf dat ik gestraft ben. Mijn verdiende loon voor alles wat ik fout gedaan heb. Soms gaf je me nog een tik als ‘toetje’, als ik het echt heel bont gemaakt had. Daarna verdween je en nam je de pijn met je mee, zoals de pijn nu ook afneemt. Als ik mazzel heb zal de blauwe plek nog verschijnen, een herinnering aan de zoetheid van de afstraffing.

Zo meteen zal Marcel thuiskomen en vermoedelijk liefkozend vragen hoe mijn dag was. Hij zal me hartstochtelijk knuffelen, hoeveel frustraties er over gemiste deadlines er ook in zijn lichaam zitten.  Soms verlang ik naar jouw onvoorspelbaarheid. Jouw alles of niets. Je gezicht soms verwrongen in een charmante glimlach, en die andere keer weer die doodse blik. Soms kwam je met ringen, etentjes en zelfs die keer naar Disneyland. En soms met regens aan verwijten, scheldpartijen en zelfs die ene halve verwurging. Mensen noemen me gek, maar ik krijg nog steeds warme tintelingen van het onveilige avontuur. Het risicovolle anti-huiselijke bestaan dat jij me schonk.

Nu weet ik wel dat we elkaar nooit meer zullen zien, en jij weet dat ook. Niet eens zozeer doordat juristen met contactverboden kwamen, en mijn moeder zwoer dat ze de luchtbuks zou grijpen als ze je nog een keer zou zien. Maar gewoon omdat ik nu een andere Kimberley ben. Dit ligt echt aan mij, sorry Joris. Maar als straks de deurbel klinkt en Marcel me zijn meest liefdevolle glimlach zal schenken, weet dan dat ik jou wel even stiekem in het hoofd houd.