#574 Zakendiner

'Misschien denkt hij wel dat hij onsterfelijk is.'
Bruno legde zijn bestek op het bord en wenkte de serveerster. 
'Jij nog?'
Ik knikte.
'Twee pilsjes. De laatste.'
De serveerster glimlachte, nam de borden van tafel en liep richting keuken.

'Lekkere kont.' 
'Hoe bedoel je?' vroeg ik.
'Lekker strak, mooie vorm. Je hebt toch ogen?'
'Nee, wat je nét zei. Over Carel.'
Hij nam even de tijd om wat etensrestjes met een tandenstoker te lijf te gaan.
'Nah, weet niet. Hij lijkt echt schijt aan alles te hebben. Hij schendt alle afspraken. Hij moet toch weten dat er met hem afgerekend gaat worden?'
'De dood van zijn vrouw,' zei ik.
'Daar hebben wij toch niks mee te maken? Dat was een spookrijder. Een godverdomde alcoholist.'
'En nog twee biertjes.' De serveerster glimlachte uitdagend naar Bruno. Ze had parfum opgedaan.
'Dank je.'
'Écht een lekkere reet,' zwijmelde Bruno. Daarna hief hij zijn glas. Ik tikte het aan met het mijne.
'Maar de dood van zijn vrouw? Wat bedoel je?'
'Hij is er kapot van,' zei ik. 'Je kunt veel van Carel zeggen, maar hij hield zielsveel van haar. Hondstrouw.'
'Tja, dat bestaat.' Bruno draaide onwillekeurig even aan zijn trouwring. 
'Hij kan niet zonder haar,' zei ik. 'Hij is zwaar katholiek. Gelooft in de Hemel. Wil bij haar zijn.'
'Makkelijk zat toch?' Bruno zette zijn rechterwijsvinger tegen zijn slaap en bewoog de duim omlaag.
'Heb je geluisterd? Zwaar katholiek. Zelfmoord is een doodzonde.'
'Je bedoelt...?'
'Ja, hij wíl dat we er een einde aan maken.'
Bruno staarde naar het plafond en schudde zijn hoofd. 'Tja. Morgenvroeg dus? Op de golfbaan?'
'Yep. Ik pik je om acht uur op.'
'Prima. Ik reken hier wel af.' 
Hij knipoogde en richtte daarna zijn blik weer op de serveerster.
Ik zuchtte. 'Zorg dat je op tijd bent.'