572 Appartement 712

Halverwege de trap deed hij zijn schoen uit. Bij iedere trede klonk er een scherp tikje. Er moest een steentje in de zool zitten. Met zijn Zwitserse zakmes wipte hij het kiezeltje uit de zool en stak het in zijn zak. ‘Geen sporen achterlaten waar je ook bent’, was zijn mantra. Daarom nam hij nooit een lift waar in negen van de tien gevallen een camera alles vastlegt. Geluidloos liep hij verder naar de bovenste verdieping.

Bij appartement 712 tikte hij de code in van het sleutelkastje. Heerlijk anoniem dat Airbnb. Pet, zonnebril en sjaal camoufleerden zijn gezicht. Hij kon iedereen zijn en iedereen kon hem zijn. Geen deurbel van Ring met camera. In het appartement hingen ook geen camera’s, maar hij hield alles aan.

Met gehandschoende hand opende hij het raam. Het was 11.45 uur, hij had nog een kwartier. Zonder veel geluid te maken, deed hij zijn schoudertas af en begon alles in elkaar te zetten. Mechanische kliks en een zacht schroevend geluid, meer hoorde je niet. Dit had hij al duizenden keren gedaan. Hij kon het blindelings.

Hij legde een zandzak op het raamkozijn voor de stabiliteit. Duwde er zachtjes een kuiltje in. Nu begon het wachten.  

Met een spiegeltje aan een stok keek hij over het raamkozijn naar de boulevard. Weinig mensen op de been. Dat was een gunstig teken, net als de lichte bewolking. Scherp zonlicht gaf te veel reflectie ook als je alles matzwart had gespoten.

Op zijn iPhone zag hij de auto vertrekken. Tegenover het paleis had hij - vermomd als glazenwasser - al een maand geleden een spycam opgehangen. Nu was het nog twee minuten. Hij richtte zich op, schudde de schouders los en legde het geweer op de zandzak. Nog tien seconden. Hij stelde scherp, ademde rustig uit en drukte af.