# 571 Het nachtegaeltje

Door de broeierige warmte hebben zelfs de anders aanwezige dorpsbewoners een schaduwplek opgezocht. Ik slenter langs de winkeltjes en de diverse werkplaatsen waar ambachtslieden aan het werk zijn. Uit een van de werkruimtes klinkt even het geluid van gefluit. Als ik blijf staan sjokt een paard met begeleider mij voorbij. Door de open deur zie ik in de kleine ruimte een man achter een werkbank hout bewerken.

’s Avonds neem ik in de herberg plaats aan de bar waar ik een lokaal biertje bestel. 
‘Weet u wat er gemaakt wordt in die kleine werkplaats met de blauwe gebladderde deur in de dorpsstraat?’
‘Ah, je bedoelt de werkplaats van Johann Mück.’
‘Dat zal wel. Ik hoorde iemand fluiten.’
‘Johann is een zeer bekwaam blokfluitbouwer.’
‘Ik zag wel wat kleine stammetjes hout liggen.’
‘Dat is het begin. Je hebt gortdroog hout nodig voor de bouw.’
‘En dan?’
De kastelein draait zich om en tovert uit een la een klein kistje. Van binnen is het bekleed met zacht fluweel en daarop ligt een fluit in drie stukken.
‘Dit is een blokfluit van Johann. Hij blaast er hier af en toe een deuntje op.’
Ik bekijk het rozenhouten instrument aandachtig. 
‘Dit is de kop, het middendeel met gaten en het voetje. Het mondstuk met labium schijnt het moeilijkste onderdeel om te maken.’ 

Een jonge vrouw komt naast me staan en haar vingers gaan reikhalzend naar het instrument.
‘Daar kun je niet zo maar aankomen.’
‘Dat is de sopraanfluit van Johann. Ik ben zijn nichtje en mag er wel op spelen.’
Koesterend neemt ze de delen uit hun bedje en schuift ze aan elkaar. 
‘Voor een drankje speel ik een liedje voor jullie.’ 
De overdonderde kastelein knikt en als vanzelf gaan haar vingers op en neer op de fluit. Het gezang van een nachtgaeltje vult de gelagkamer.

https://www.youtube.com/watch?v=NeC9P0_Jysg voor wie het gezang wil horen.