#571 Rietje

Versie 2 (voor Lia)

Pajottegem is één van de nieuwe namen van recente fusies van gemeenten in Vlaanderen. Een van de deelgemeenten is Gooik, een boerengat waar ik nog nooit van gehoord heb tot ik er op aandringen van vriend Luca voor het eerst kom. Hij troont mij mee naar Gooikoorts, het internationale folkfestival. 

Op de festivalweide kijk ik de ogen uit mijn kop en stel honderd vragen over de muziek en de groepen die er optreden. Luca verbleef in zijn jeugdjaren in Sardinië .

‘Ik heb een verrassing voor je in petto’, zegt hij. Ik ben razend benieuwd.

Plots lopen we vader Luigi Vargola en zijn zoon Fabio  tegen het lijf.  Er volgt een hartelijke begroeting.
‘Fabio was mijn beste jeugdkameraad op het eiland’, lacht Luca.
Pa Luigi zegt: ‘Luca is un ragazzo d’oro.’ 
Toon Hermans zou zeggen:  ze schijnen mekaar te kennen. Dat is inderdaad het geval. Nu wordt duidelijk waarom ik mee moest. Lucas beste kameraden zijn muzikanten die hier voor het eerst buiten Sardinië zullen optreden.

‘Welke instrumenten spelen jullie?’ vraag ik en val van de ene verbazing in de andere als Fabio mij toevertrouwt:
‘We musiceren ieder afzonderlijk of in harmonie op drie rietfluiten tegelijk.’
Rietfluitspeler, een beroep waar ik tot op vandaag nog nooit van gehoord heb en weer denk ik aan wijlen Toon Hermans en  zijn lieve echtgenote Rietje.

Het wordt een wonderlijk samenspel. Gelukkig heb ik mijn camera mee en maak opnames van het overdonderend succes van de fluitspelers. Later neemt Luca bij zijn volgend bezoek aan Sardinië de VHS-cassette met mijn opname mee. Bij zijn terugkeer krijg ik vanwege de muzikanten niet enkel een CD met hun ‘gefluit’ cadeau maar ook een flesje Mirto, de overheerlijke Sardijnse likeur. Er hangt een boodschap van Luigi aan het flesje: Dit drink je uit een bicchierino zonder rietje.


Eerste versie 

Pajottegem is één van de nieuwe namen van recente fusies van gemeenten in Vlaanderen. Een van de deelgemeenten is Gooik, een boerengat waar ik nog nooit van gehoord had tot ik er op aandringen van vriend Luca voor het eerst kwam. Hij troonde mij een dertigtal jaren geleden mee naar Gooikoorts, het internationale folkfestival. 

Op de festivalweide kijk ik de ogen uit mijn kop en stel honderd vragen over de muziek en de groepen die er optreden. Luca verbleef in zijn jeugdjaren in Sardinië en zegt dat hij een verrassing voor mij in petto heeft. Ik ben razend benieuwd.

Plots lopen we vader Luigi Vargola en zijn zoon Fabio  tegen het lijf.  Er volgt een hartelijke begroeting. De zoon was de beste jeugdkameraad van mijn vriend op het Italiaanse eiland en de vader noemt Luca un ragazzo d’oro. Toon Hermans zou zeggen:  ze schijnen mekaar te kennen. Dat is inderdaad het geval. Nu wordt duidelijk waarom ik mee moest. Lucas beste kameraden zijn muzikanten die hier voor het eerst buiten Sardinië zullen optreden.

Ik val van de ene verbazing in de andere als ik vraag welke instrumenten ze bespelen. Ze musiceren ieder afzonderlijk of in harmonie op drie rietfluiten tegelijk. Een wonderlijk samenspel. Rietfluitspeler, een beroep waar ik tot op vandaag nog nooit van gehoord heb en weer denk ik aan wijlen Toon Hermans en  zijn lieve echtgenote Rietje.

Gelukkig heb ik mijn camera mee en maak opnames van het overdonderend succes van de fluitspelers.  Later neemt Luca bij zijn volgend bezoek aan Sardinië de VHS-cassette met mijn opname mee. Bij zijn terugkeer krijg ik vanwege de muzikanten niet enkel een CD met hun ‘gefluit’ cadeau maar ook een flesje Mirto, de overheerlijke Sardijnse likeur. Die drink je uit een neut,  zonder rietje.