#569 Geen illusies

Dag Hadeke,

Het spijt me, maar dit is het niet voor mij.

Toen mijn zoon zonder een kik
werd geboren en ik in twee vingers 
pulserend zijn hart weer langzaam
tot leven masseerde, wist ik:

Ik ken veel gevoelens, 
maar niet van een oorlog.

Ik kan me namelijk niet voorstellen dat iemand op zo'n ingrijpend moment die associatie maakt. En die ligt in wist ik:.  
En dat geloof ik als lezer niet.
Sorry.

Dat mag natuurlijk. De waarheid is soms ongeloofwaardiger dan de fictie. Ik kijk of ik hem universeler kan maken.

Mijn punt is: het heeft iets pervers om je de zwaarte van een oorlogsslachtoffer in te beelden. Net zoals de gedachte: dit is de oorlog niet, terwijl je een zuigeling aan het reanimeren bent. Maar als ik daarmee de lezer kwijtraak, is de missie niet geslaagd.

Net als Angus geen poëet ;-) maar ik kon het wel smaken. Mooi hoe je oorlog als iets fundamenteel onbegrijpelijk neerzet (wat het ook is, als je het niet zelf meemaakt), en hoe alles relatief is, zeker ellende.

Alleen herhaalde het zichzelf wat te vaak, imo. Het is ook wat braaf, een beetje uitleggerig, van mij mocht er nog wat meer pit in.

Maar graag gelezen, daar niet van. :)

Dank voor je reactie. Ik koos inderdaad voor een wat directe toon, omdat ik dat passend vond bij wat ik voelde. Met een eind dat je zelf in mag vullen. 

Met de huidige ontwikkelingen in de wereld vind ik het een lastig weekthema. Een verhaal over de verschrikkingen van de oorlog voelt voor mij een beetje als een soort 'ramptoerisme' -wat natuurlijk niet de intentie van de opdracht is-, waar ik me ongemakkelijk bij voel.

Wel een kleine aanpassing doorgevoerd.

Ik begrijp het ongemak met het sensationele thema. En het onderwerp/plot is interessant.

Voor mij is het verhaal sterk vanaf 

Zo gaan mijn gevoelens, maar niets van een oorlog.

Daarvoor vind ik de dichtvorm en poëzie een beetje in de weg zitten. Dat moment met het zoontje lijkt bijvoorbeeld een heel mooi moment, maar is ook wat geforceerd in dichtvorm omgezet. De zinnen klinken voor mij niet heel lekker.

Eventueel zou je kunnen beginnen met die tweede helft 'zo gaan mijn gevoelens...' om dan vervolgens die gevoelens met een verhaal/afbeelding rondom het zoontje en de vader in te kleuren. 

Het is nu een beetje alsof je eerst de kleuren invult en achteraf de lijnen en schets tekent.

Mijn vader als kleuter onder de trap,

terwijl twee huizen verder een bom

een gezin en een woning volledig

verwoestte. Toch weet ik:

Dit zou een goede openingszin kunnen zijn.

Ik ga wel met je mee Tinus. Dank.

Die zoon wordt overmorgen 22 jaar en ik vrees dat het onvermijdelijke terugblikken op zijn geboorte -en alle andere avonturen met de dood- me iets teveel in de greep houden. Door de eerste strofe te schrappen ga ik verder terug naar de kern van wat ik over wil brengen en wat verder weg van het te persoonlijke. 

Qua reageren op andere bijdragen, moet ik nog even mijn drempel verder verkennen.

Mijn punt is: het heeft iets pervers om je de zwaarte van een oorlogsslachtoffer in te beelden.  
Daarin kan ik je absoluut volgen, Hadeke.
Door die toelichting begrijp ik je bijdrage beter. Ook misschien door het schrappen van de eerste strofe, alhoewel ik de impact van dat moment volledig denk te kunnen begrijpen.
En ach, missie niet geslaagd? Jawel. Ik voel je gevoel, denk ik.

En van de andere kant.
Mijn punt is: het heeft iets pervers om je de zwaarte van een oorlogsslachtoffer in te beelden.  
Maar van de andere kant als we het oprecht proberen, zonder effectbejag, kan het misschien leiden tot een betere wereld.

Dag Hadeke

Dank voor je inzending. Schrijven is soms ongemak en dat was het punt van de oefening. Niet gemakkelijk maar soms ook een manier om stoom af te laten. Dit gezegd zijnde vind ik je tekst (de 2de versie) wel sterk en goed.

Het is geen verhaal, maar het neerzetten van gevoelens en dat doe je goed. Sterker nog, het komt binnen (en dat was nu de opdracht ook)

Johanna

Dank @Angus en @Johanna

Wat betreft de 'missie niet geslaagd', dat is natuurlijk het paradoxale leuke aan deze site, ook als iets 'niet geslaagd' is, is het dankzij de feedback nog steeds geslaagd door het met anderen te delen en er van te leren.

De verjaardag heeft me overigens wel in de krant gebracht:

https://www.trouw.nl/opinie/lezersreacties-wie-ma…

Hoi Hadeke,

Bijzondere inzending. Ook ik weet niets van poëzie, maar ik voel wel de pijn en het onbegrip. Ik snap je moeite met de opdracht en ik waardeer de gevoelens die je onder woorden probeert te brengen. Of het dichttechnisch goed is weet ik niet, maar het lukt je om de gevoelens in woorden om te zetten die anderen (mij in ieder geval) raken, dus goed gedaan. Graag gelezen

Hoi Hadeke 

Ik had wat moeite met het lezen van je verhaal, vond het niet zoi lekker lopen. Terwijl wat je wilt zeggen me wel heel erg aansprak. 

Herkenbaar, de schuring in jezelf, te menen dat je ook maar een greintje kunt voelen van wat iemand in zo'n oorlogssituatie voelt, als je het zelf niet heb meegemaakt.

Misschien ben je te bescheiden. Denk je niet dat je met je eigen levenservaring (jij maakt ons  deelgenoot hiervan)  en empatisch vermogen, een stem kunnen geven aan het gevoel van die ander?