#568 - Dear Yuki

“Dear Yuki,”
Zo begint het.
Of zo zou het moeten beginnen.
Maar het klinkt eigenlijk meteen al verkeerd.
'Dear' is geen ‘Lieve’, maar ook geen ‘Beste’.
Eerder zo’n woord dat je op school leert. Een soort ‘Geachte’, maar dan met een glimlach.
Alleen, niemand gebruikt het ooit zoals je het geleerd hebt.
Tenzij je ontslag neemt. Of een excuus mailt dat je niet meent.

En dan “Yuki”.
Ze vertelde me ooit dat het sneeuw betekent in het Japans.
Mooi.
Maagdelijk wit papier met alleen een naam.
Maar dan?
Iedereen weet hoe moeilijk het is om op papier te zetten dat je niet komt. Vooral als je maanden hebt uitgekeken naar die ene dag.
Maar wat moet je schrijven?
Een uitleg?
Een bekentenis?
Of gewoon dat alles goed gaat.
Terwijl het tussen de regels door langzaam uit elkaar valt?


“Dear Yuki,”
Managementboeken staan vol tips over hoe je een slechte boodschap zacht laat landen.
Zonder veel omwegen.
Gewoon: "Helaas moeten we onze ontmoeting uitstellen." Klaar.
Maar dit is geen vergadering.
Dit is veel meer.
Persoonlijk.
En ineens blijkt dat alles wat je dacht te weten,
net zo bruikbaar is als een zwembroek in een sneeuwstorm.

Tijd voor wijn.
Met wijn schrijft altijd beter. Zeggen ze.
 

“Dear Yuki,”
De woorden daarna voelen als een lawine van emoties.
Ergens daarin raakt het idee zoek dat dit nog iets kan worden.
Wat er overblijft is een chaos van doorgestreepte woorden,
als herinnering aan iets dat nooit gebeurde.

Een ijzige stilte. Ze kruipt als een koude angst onder mijn huid.
In de verte hoor ik een klok. Niet zo’n mooie diepe ‘tok’ zoals de hangklok vroeger bij oma, maar zo’n snerpende mechanische ‘tik’ die doet alsof tijd zelf haast heeft.


"Dear Yuki,”
Misschien is een verhaal verzinnen toch beter.
Iets met een plotselinge verhuizing of een zieke grootmoeder.
Maar dat past niet bij wat Yuki verdient.
De waarheid ligt ergens tussen behoedzaamheid en lafheid.

Een knerpend geluid van papier.
Vijf proppen papier liggen als sneeuwballen op de grond. Het voelt als een scène uit een sneeuwballengevecht.
Derde glas wijn.
Niet gemorst. Nog.
Goed hè?
‘Succes moet je vieren’, staat ook in het managementboek.
 

“Dear Yuki,”
Terwijl ik naar het papier staar,
verdwijnt inspiratie als sneeuw voor de zon.
Een aanhef.
Een sneeuwwitte naam.
En daarachter?
Een haperende pen.
En een vaag plan om het de volgende keer beter te doen.

Dear Yuki.