#567 Behouden

De enveloppe had een grijze rand gehad. De brief was voor het grootste deel leeg geweest. In het midden haar naam, daaronder naast elkaar twee datums. Twee cijfers, streepje, een cijfer, streepje, vier cijfers. En dat tweemaal. Heel gewone datums, het waren vast heel gewone dagen geweest. Dan een rijtje namen, verticaal, regelmatig inspringend. Een afdruk van een kattenpoot. Dat zou ze niet gewild hebben, dat wist hij zeker. Rechts boven haar naam stond, cursief: ‘Het is goed zo’.

Hij was haar vergeten, had een mensenleven lang niet meer aan haar gedacht. Waarom had hij dit gekregen? Wekenlang drong de brief op het televisietafeltje zich in zijn ooghoek. In dooddoeners had hij zich haar voorgesteld: het leven voltooid, dankbaar, moegestreden, dapper tot het laatst? Uitgedoofd? Hij had het niet kunnen verdragen. Het was helemaal niet goed zo.

Hij houdt van zijn werk, de buitenlucht, de bedrijvigheid in de tuintjes in het voorjaar, de najaarssnoei. Van de ‘Hoera een baby’, de ‘Prettige feestdagen’. Hij doet zijn ronde, hij bezorgt berichten: berichten met een adressticker naast de streepjescode, berichten met een handgeschreven naam op de enveloppe, ansichtkaarten: ‘Heerlijk weer, morgen fietsen we het hele eiland rond’.

Vandaag kwam hij weer zo’n enveloppe tegen – meestal is het papier wat dikker, gebroken wit - met een smalle zwarte streep omlijnd. Hij stopt hem terug in zijn tas, in de grote bruine zak die hij speciaal daarvoor kocht. Als hij thuis zijn fiets in het schuurtje zet neemt hij zijn tas mee. In de keuken haalt hij de enveloppe uit de zak en stopt haar ongeopend bij de andere in een groot vierkant blik met rood-witte ruitjes. Op de zijkant staat ‘koekjes’.
Als hij het sluit streelt hij het deksel en denkt aan een leven dat nog mag duren. Hij glimlacht.