#566 - Over monsieur Jean

Sommigen beschouwden Jean Joubert als een eenvoudig man, met een eenvoudig leven. Waar honderden van zijn stadsgenoten de buskruiten littekens van Lyon repareerden, liep Jean verder. Na verloop van tijd werd zijn gezicht bekend en vroeg men om zijn hulp. Nieuwsgierig eerst, geïrriteerd later. Zo verliep zijn gemiddelde ochtend om zeven uur, een kwartier nadat de wekker hem uit zijn slaap trok en een kwartier voor hij zijn ontbijt van de bakker kreeg: een half stokbrood, met één croissant.
Acht uur precies luidde zijn werkdag in, als voedselverpakker een half uur verderop. Zijn collega’s sprak hij niet en zij spraken hem niet. Ze zagen hem wel, dat wist hij, maar wanneer als er ooit een blik tegen de metalen loopbanden stootte en de ‘klang’ zijn oren binnendrong, Jeans adem ruw werd en zijn hartslag zwaar, dan spraken ze geen woord.

Ik vraag me af wat ze in hem zagen. Wisten ze dat hij thuis at zonder licht, gordijnen gesloten, terwijl het licht buiten de wereld weer groen kleurde? Hoorden zijn collega’s dezelfde handboeien met spijkers, bij elke machineketting die onnodig bewoog? Sommigen misschien, wie weet. Herr Klaus kon hun immers ook bediend hebben.
Of was hun route naar werk ook dertig in plaats van tien minuten, om het monument aan de Rue de Gerland te vermijden, gegraveerd met namen die daar niet thuis hoorden?

Ik weet het niet. Al wisten ze het wel, waarschijnlijk hebben zij geen buren die zoveel doorvragen als ik, iemand die hun verhalen durfde te herinneren. Misschien is ook hun vlam vervangen door een koele stilte. Het wrede lot van de strijders, die niet zoals ik hun hoofd in het zand staken. Voor mij verdwijnen de grijze dagen wanneer het as van de muren is verdwenen. Maar voor hen?

Voor hen wacht een leven als van Jean Joubert.