#564 Tegen beter weten in.

De eerste helft vind ik heel sterk. Al zijn er wel zinnen die wat gemakkelijk uit een trukendoos komen zonder heel krachtig te werken

• alsof hij zich verzamelde voor iets wat nog moest komen
• alsof hij zich herinnerde hoe slapen vroeger vanzelf ging.
• alsof daar het antwoord lag.

De eerste en derde zijn een beetje cliché, de tweede en derde zijn wat vaag.

------

In de tweede helft wordt het lastig te volgen. Hij ligt in bed, en zij is bezig met haar werk. Maar waar gaat het dan verder nog om?

• Een nieuwe tactiek: staren naar het plafond. Een wanhopige poging om...    
  
  Dit zou kunnen gaan om iemand met slapeloosheid, maar waarom? Vanwege de vrouw? Hoe zit dat dan precies?
• - Wat bleek: er was een flinke conferentie gaande
  - Híj gaf signalen.
  - De nacht vorderde, de onuitgesproken strijd ook.
  
  Wat is hier gaande?

Fijne feedback weer, Tinus. Dank voor het lezen!

Het huwelijk in deze tekst gaat tussen lichaam en geest: hij het lichaam, zij de geest. Hij wil slapen, zij niet.

Misschien dat dat door het snijwerk wat minder helder is geworden.
De tweede zin werd ook slachtoffer van de kniptang. En je hebt gelijk: de eerste en derde kunnen krachtiger.

Aha, nu ga ik het heel anders lezen. Ik las het heel erg met een standaard interpretatie van de opdracht (man en vrouw). En stukjes als 'Zij, de geest, die bleef spreken in een taal zonder woorden.' vind ik heel normaal passen in een huwelijk tussen man en vrouw, en deden me niet denken dat dit allemaal symboliek was.

'Met de overtuiging dat piekeren een vorm van controle zou zijn.' De kern van dit schijnbaar metaforisch stukje, waarbij de metaforen niet echt duidelijk uit de inkt komen. Daar zou ik ergens, liefst wat vooraan in het stukje, wat duidelijker gewag van maken. Maar wel de opdracht volbracht. Graag gelezen.

Wat een leuke invulling. Soms kon het wat korter imo. Bijvoorbeeld hier:

 

Even bleef hij stil liggen, luisterend of hij al iets hoorde.

Helaas.

Hij zuchtte. Niet dramatisch. Meer uit ervaring.
Dit was niet de eerste keer. Zij hield zich aan geen enkele bedtijd.

Het was een ritueel dat niet op zichzelf stond. Eerder regelmaat dan uitzondering.

Hij, het lichaam, dat wanhopig naar stilte zocht.
Zij, de geest, die bleef spreken in een taal zonder woorden.

 

Helaas - hij zuchtte - uit ervaring - niet de eerste keer - ze hield er zich nooit aan - het was een ritueel - eerder regelmaat dan uitzondering - hij zocht stilte, zij praatte

Daar zeg je vijf, zes, zeven keer hetzelfde. Terwijl misschien "hij zuchtte" op zich al genoeg zou kunnen zijn, of "hij zuchtte uit ervaring", of zo en daarmee heb je evenveel gezegd.

Er zitten veel mooie zinnen tussen, daar kan ik oprecht van genieten. Soms vond ik het moeilijk om mijn aandacht erbij te houden en ik had eerlijk gezegd lang niet door wat er gebeurde. Maar dat is misschien net de kracht van je tekst. Graag gelezen!

Dag Wout,

Ik sta er wat dubbel in. Veel mooie zinnen en ik krijg een beeld van de relatie, maar geen goed beeld van de situatie die je beschrijft.

Ik bleef wel haken bij de tweede zin: Zijn hand rustte op het laken, de schouder iets opgetrokken, als een pyjama die ooit comfortabel was, maar inmiddels vooral spande. De metafoor die je probeert te maken, landt niet bij mij.

'03:17. Ze staarden allebei. Het soort kijken dat niets oplost, maar toch steeds gebeurt.
Zie je nou wel, leek de tijd te zeggen.
Niemand reageerde.'

Mooi!

Hallo Wout,

Ik had niet door dat het hele verhaal één metafoor is. Ik las het ook als een telatie tussen twee mensen. Na het lezen van de de voorgaande berichtjes werd dat pas duidelijk. 

Ik kan het verhaal nog steeds vanuit die twee perspectieven lezen. Beide spreken mij aan. Zowel de individuele nnerlijke worsteling als de schrijnende afstand tussen twee mensen die elkaar net niet raken.

Een intrigerende tekst dit, waarbij je mij als lezer direct aan de hand neemt, de eerste scene in; ‘Hij lag al klaar – alles klopte, - een belofte misschien.’  Die belofte triggerde ook mij en ik bleef getriggerd tot de zinnen ‘ Hij, het lichaam, dat wanhopig naar stilte zocht. Zij, de geest, die bleef spreken in een taal zonder woorden.’ Waar de eerste zinnen een beleving zijn, voelt dit als overbodige uitleg, die me uit het verhaal haalt.

Dat geldt eigenlijk voor alle zinnen waarin je ‘het lichaam’ en ‘de geest’ laat spreken. Het is alsof je door het benoemen van die twee ‘stemmen’ de beleving voor mij uit het verhaal haalt. Ik zou benieuwd zijn wat er gebeurd als je die zinnen en/of zinsdelen weglaat. Ik vind het idee van lichaam en geest mooi, maar misschien te geforceerd. Ik zie hier meer de contouren van een sterke schets van een huwelijk dat misschien alleen nog bestaat door die ‘vage herinnering aan een jeugd waarin alles nog synchroon liep.’  

Een alinea die me fascineert door de woordkeuze, het vervelen en afdruipen, de schroef, het detail dat niet sust, mooi gedaan:

‘Een nieuwe tactiek: staren naar het plafond.
Een wanhopige poging om het zo saai te maken dat de geest zich zou vervelen en afdruipen. Maar zelfs dat was ingewikkeld geworden. Er zat een schroef. Een overgeschilderd ding, net niet in het midden. Een detail dat het denken aanwakkerde in plaats van suste.’

Hallo Wout,
Ik had zelf pas laat door dat het niet om een daadwerkelijke vrouw ging, maar om een metafoor. Je kiest nu vaak voor het meer afstandelijke het lichaam. Ik zou het vervangen door zijn, in die gevallen. 
Het is goed idee, kan allemaal wat strakker zoals Lizette aangeeft. 

Hartelijk dank voor de eerlijke reacties. Ik kan daar echt veel mee.

@bvdc25 voor mij is het een bewuste keuze om daar te blijven hangen en wellicht wat te lang.

@angus je hebt gelijk. ik heb meerder keren al geknutseld aan de zin en de oplossing nog niet gevonden. De gedachte ging nu uit naar het fysieke om in thema te blijven. Het lichaam vroeger slank was waar de pyjama nog wel paste. De schouder die trekt, net zoals de pyjama nu. Ver gezocht.

@lizette interessant om te lezen hoe je de overgang ervaarde. In mijn originele tekst bleef de metafoor bewaard tot het einde net als mijn vorige inzending 'wat blijft'. Daar liet ik mensen in verwarring achter. Nu wilde ik het plot eerder laten landen met het risico dat de lezer afhaakt. Ik maakte een listige ingang, daar zit denk ik zowel kracht als risico. Een tekst voor wie hem wil lezen. Ik heb mooi huiswerk.