#564 Tegen beter weten in.

Hij lag al klaar.
Zijn hand rustte op het laken, de schouder iets opgetrokken, als een pyjama die ooit comfortabel was, maar inmiddels vooral spande. De deken niet te zwaar, de kamer niet te koud. Alles klopte. Er hing iets in de lucht, een belofte misschien.

En toch.

Zij was nog onderweg. Iets met een mailtje dat onbeantwoord was gebleven. Een opmerking aan tafel. Een artikel over hoe vrouwen altijd de mentale agenda van het gezin beheren. Dat opeens persoonlijk werd.

Even bleef hij stil liggen, luisterend of hij al iets hoorde.

Helaas.

Hij zuchtte. Niet dramatisch. Meer uit ervaring.
Dit was niet de eerste keer. Zij hield zich aan geen enkele bedtijd.

Het was een ritueel dat niet op zichzelf stond. Eerder regelmaat dan uitzondering.

Hij, het lichaam, dat wanhopig naar stilte zocht.
Zij, de geest, die bleef spreken in een taal zonder woorden.

Er zat een soort weemoed in de ademhaling.
Hij herinnerde zich hoe slapen vroeger vanzelf ging.
Gewoon ogen dicht, zwart, dan ochtend.

Tegenwoordig moest zij “onderhandelingsgesprekken” voeren met zichzelf.
En het lichaam was er nu wel klaar mee.

Hij probeerde het hardhandig: draaien, dekbed af, dekbed op, een hand onder het kussen duwen alsof daar iets viel te winnen.

Zij bleef onverstoorbaar de mentale agenda doornemen.

Een nieuwe tactiek: staren naar het plafond.
Een wanhopige poging om het zo saai te maken dat de geest zich zou vervelen en afdruipen. Maar zelfs dat was ingewikkeld geworden. Er zat een schroef. Een overgeschilderd ding, net niet in het midden. Een detail dat het denken aanwakkerde in plaats van suste.

Wat bleek: er was een flinke conferentie gaande.
Een vergadering over alles wat had kunnen zijn.
Daarna meteen een spoedoverleg over morgen.

Híj gaf signalen.
Een trekkende kuit. Een rug die krampachtig leek te zeggen: ik ben nu echt klaar.
Zíj luisterde niet. De geest vond zichzelf belangrijker. Zoals vaak. Met de overtuiging dat piekeren een vorm van controle zou zijn.

Het lichaam vroeg zich af of dit huwelijk ooit geldig was geweest.
Er was geen trouwboekje, alleen een vage herinnering aan een jeugd waarin alles nog synchroon liep.
Geen notaris, alleen een stille overeenkomst: jij sleept mij door gedachten, ik jou door de dag.

En nu lagen ze hier.
Twee vreemden in één bed, verbonden door een gedeeld verleden en een ongelijk slaapschema.

De nacht vorderde, de onuitgesproken strijd ook.
Het lichaam draaide zijn hoofd een kwartslag.
De geest volgde.

03:17. Ze staarden allebei. Het soort kijken dat niets oplost, maar toch steeds gebeurt.
Zie je nou wel, leek de tijd te zeggen.
Niemand reageerde.

03:18. Het lichaam besloot te gaan plassen.
Niet omdat het moest, maar uit protest.
Een passief-agressieve actie waar beide partijen slechter van werden.

Terug in bed gaf de geest geen krimp.
Ze was inmiddels begonnen aan het herschrijven van een gesprek uit 2008.

Het lichaam hield zich stil.
Misschien sliep hij al.
Misschien deed hij alsof.

En de geest?
Die bleef waken. Omdat morgen was begonnen zonder dat iemand het doorhad.

___
24-06 Aanpassingen op de zinnen "Zijn hand rustte..", "Hij herinnerde zich...", "Hij probeeerde het.." op basis van feedback Tinus