#562 Naar zee

Nog mijn tanden poetsen en dan ben ik weg. Ik heb gisteren speciaal niet gezopen om vandaag fris als een opgesmukte hoen de trein naar Oostende te nemen.  Het zal  verdomme de eerste keer zijn dat ik terug naar ’t zeetje trek na die miserie van een oorlog.
Op de trein is ’t weer van dat: getetter van de wijven die niet uitgepraat geraken over hoe het nu allemaal beter gaat worden. Opeens begint er een vent met een pet zodanig te hoesten dat de vrouwen stilvallen met hun getater maar als het er naar uitziet dat de teringlijder het overleefd heeft, begint weer het gebazel. Ik steek nog een sigaret op en blaas de rook in de richting van de man met pet, die terstond weer begint te kuchen.  En ’t vrouwvolk: het zwijgt weer even.
Toen die rotoorlog halfweg was is mijn tante Eusebie er in gebleven, in haar gekuch. Ze rookte als een Turk, enfin alleszins meer dan ik.  Zoals ik was ze beter af en toe naar zee getrokken om haar longen te spoelen, ze zou gemakkelijk een jaar langer geleefd hebben.
Eusebie was de dochter van mijn grootouders langs vaders kant. Na lang zagen had mijn bomma zaliger de bompa zo ver gekregen om na mijn vader nog een kind op de wereld te zetten.
Waar ze ook jarenlang voor gezaagd heeft was om een keer naar zee te trekken. Vanuit Hoepertingen was dat drie uren trein. Naar het schijnt zijn ze van het station in Oostende tot aan de dijk gewandeld en eenmaal de zee in zicht kwam vond bompa dat er te veel wind was en zijn ze direct terug naar huis gegaan, zonder zelfs maar een warme wafel te hebben gegeten.
Maar dat was in die fantastische tijd voor de oorlog.