#562 (#561 #560) Abel en de Oval Office – of het eerste bezoek aan zee tijdens de doemdag.

Abel en de Oval Office – of het eerste bezoek aan zee tijdens doemdag

« In zijn flat zit een drieëntachtigjarige man gespannen naar de klok te kijken. Over vijf minuten komt een bezoeker waar hij ruim veertig jaar voor vreest. Hij heeft het al die tijd kunnen uitstellen, maar nu hebben ze hem gevonden. Nippend aan een cognac volgt hij de wijzer van de klok, tot deze middernacht aangeeft. Op dat moment gaat de deurbel. »

Vreemd, mijn kantoor heeft toch geen deurbel? Tump sluipt naar de gang. Hij kijkt naar links, dan naar rechts – daar staat een lift!
‘Ting!’ klinkt het opnieuw. De liftdeuren schuiven open. Het zijn Abel en Laura.
‘Ha Tump, dat is lang geleden.'
Laura staart verbijsterd naar buiten. ‘Holiemolie, het Witte Huis ligt nu aan het strand.'
Tump krabbelt aan zijn hoofd. ‘Ja. Dit was mijn flat. Aardig optrekje, maar nu half in zee.’
‘Het is twaalf uur hè,’ zegt Abel. 'De laatste minuut op aarde is geslagen.'

Er klinkt gerommel uit de lift. Nóg iemand stapt uit.
‘Jullie zoon? Zijn jullie getrouwd?’
‘Neenee, dit is Sjakie. Hij is meegelift.’
Sjakie schudt Tumps hand met een stevige greep.
Tump kijkt argwanend. ‘Je ziet er niet rijk uit, jongen. Je kleren zitten vol mottengaten. Heb je geen net pak zoals Abel?’
‘Maar ik heb een kado, meneer Tump: Dubai chocolade.’
‘Oh fijn. Maaruh, wat is dat?’
‘Heel lekker!’ zegt Laura, met volle mond.
‘Mooi, Dubai, slimme plek, slimme chocolade,' zegt een Tump die opklaart. 'Alles glimt daar. En niemand vraagt hoe dat komt hè.’
‘Nu ligt het dus geheel onder water,’ spreekt Abel streng. ‘Verdronken door hebzucht.’

Tump lacht ongemakkelijk. ‘Kom binnen.’
‘Cognac. Lekker.’ Abel schenkt zichzelf in en gaat in de grote draaistoel achter het bureau zitten.
‘Eh... dat is mijn stoel,’ mompelt Tump.
‘Sinds vandaag is hij van iedereen,’ zegt Abel. ‘Middernacht, bevrijdingsdag is aangebroken.’
’Bent, u nog steeds de president van deze bananenrepubliek?’
Tump zucht en laat zijn schouders zakken. ‘Ja.’
‘U lijkt wat droevig, Tump.’ merkt Laura op.
‘Ik mis New York, en het golfen.’
‘Maar u heeft zo’n prachtig kantoor. Geweldig, toch?’
‘En kijk, al die technische snufjes.'
'Zoals die grote rode knop… Waar is die voor?’
‘Dat weet ik eigenlijk niet.’
‘Zullen we hem indrukken?’

*
*   *

• Link naar de opdracht 'favoriete schrijver'.
• Link naar de opdracht 'de bezoeker'.
• Link naar de opdracht 'the oval office'.
   
• Hier is een eerdere versie van deze opdracht #̶5̶6̶2̶ (̶#̶5̶6̶1̶ #̶5̶6̶0̶)̶ A̶b̶e̶l̶ b̶e̶z̶o̶e̶k̶t̶ d̶e̶ o̶v̶a̶l̶ o̶f̶f̶i̶c̶e̶ [̶u̶n̶d̶e̶r̶ c̶o̶n̶s̶t̶r̶u̶c̶t̶i̶o̶n̶]̶, maar ik had daar het thema vergeten (het speelt nu wel af aan het strand, de wereld is nu half onder water omdat de doomsdayklok voorbij twaalven is). Als het woordenaantal een probleem is, dan kun je de 1e alinea overslaan (die is er om opdracht 560 en 561 met 562 te combineren, dat leek me wel grappig), de rest is 300 woorden.