#562 A la C.V.

Niet dat het erg koud is in mijn onvolprezen Blankenberge, ook al draag ik de sjerp, die ik dagelijks aan heb, of het nu winter of zomer is en ook in de herfst en in de lente doe ik hem om, toch voelt het zeebriesje eerder fris aan en zou ik de krakkemikkige oudjes die nu op de dijk en pier wandelen willen aanraden zich warm genoeg te kleden, alhoewel ik mij niet echt wil inlaten met de gezondheid van die schare schuifelende schlemielen, laat staan dat deze aangespoelde kustbewoners mij een moer kunnen schelen.

Sinds de bevrijding lijkt het wel of het hele land hier zijn dosis zeelucht komt opsnuiven, dat zie ik aan de overvolle treinen die dagelijks leeglopen in wat men de koningin der badsteden is gaan noemen, ook al werden de mooiste gebouwen hier neergepoot door een koning, die er in 1931 een standbeeld kreeg omdat hij de Congolezen zogenaamd bevrijd had en een weldoener was van de Oostendse vissersbevolking.  

Over mijn Blankenberge vragen Fransozen zich af wat deze Belgische kuststad met hun Mont Blanc in de Alpen vandoen heeft? Het antwoord luidt: absolument rien, alhoewel er iets van verbondenheid bestaat met de kleur wit, want in de beroemde revuetempel ‘Het witte paard’,  luisterde ik naar operetteliedjes en Oberbayernmuziek, lang voor die ellendige oorlog begon. Hoe je het ook draait of keert, als het erop aankomt kunnen de moffen viel Spass machen, en in gedachten hoor ik het bekende lied: Im Weissen Rössl am Wolgangsee, dort steht das Glück vor der Tür. Na deze donkere tijden zal ook in mijn Blankenberge het geluk weer voor de deur staan.

P.S. : de Vlaamse schrijver en columnist Christophe Vekemans is een meester in het bedenken van ellenlange zinnen.