#560 Grootser dan de Beatles en Mahatma Ghandi bij elkaar

Het is vandaag rustiger dan anders, wat ruimte geeft voor wat administratieve handelingen.  Mijn vingers trillen als ik het nieuwe decreet uittik. Soms denk ik wel eens dat ik hier te oud voor word. Al mijn vrienden en voormalige business partners zitten de hele dag te golfen en van hun verdiende welvaart te genieten, en ik besluit doodleuk nog even een land te gaan leiden.

Behoedzaam verschijnt Julia in de deuropening met een groot dossier in haar handen, wat insiders noemen het 'hartendossier'.
'Meneer de president? Uw bezoek heeft laten weten iets vertraagd te zijn. Ze zullen over een half uur aankomen.'
'Dank, Julia. Weet je wat, neem de rest van de week maar vrij. Je vader heeft je nu even harder nodig dan het land.'
Glunderend loopt ze weg, ‘thank you’ prevelend. Het kan me oprecht gelukkig maken dit voor haar te kunnen doen. Ik ben niet zo'n monster als de fake media me wil afschilderen.

Poetin blijkt zelfs nog iets later te zijn als aangekondigd, waardoor ik het hele grootste gedeelte van het decreet nog kan afronden. Waar hij normaal toch de kalmte zelf is, komt hij nu gejaagd mijn kantoor binnenlopen en kijkt naar het schilderij van George Washington alsof hij bang is dat er een camera achter zit.
'Is er iets op je kerfstok?', vraag ik nadat de kamillethee zijn ademhaling iets heeft doen herstellen. Tegen de nepjournalisten had ik gegrapt dat ik hem wodka zou inschenken, wat ze ook nog gretig opschreven.
'Soms vraag ik me gewoon af waar ik mee bezig ben, Donald. Ik wilde dat land echt binnenvallen met het idee het wat meer naar ons model te civiliseren. Het ontdoen van al het kwade dat daar heerst. Maar het is allemaal uit de hand gelopen, en ik heb toch het idee dat ik dat niet goed heb gecoördineerd.'
Het valt me nu op dat hij weer een stuk minder haren heeft als de vorige keer. Diepe wallen trotseren onder zijn ogen.
'Ik begrijp volkomen je frustraties Vladimir, maar ik wil gewoon dat het ophoud met het doden van mensen. De NAVO zijn zeker een stelletje idioten die lopen te provoceren. Maar we hebben niks aan oorlog. Oorlog maakt de handel kapot.'
Poetin schenkt zichzelf nog wat kamillethee bij. Het schijnt dat Russische thee zijn favoriete drankje tijdens een belangrijke onderhandeling is, maar ik weet niet of ik dat moet geloven.
'Ik weet het niet, ik kan toch ook mijn volk niet in de steek laten. Als ik nu ineens zou stoppen met mijn militaire operatie, zou ze dat niet echt het gevoel geven dat ze beschermd zijn.'
Langzaam sta ik op, en voel hoe het in de kuiten schiet als ik naar de langspeelplaat loop. Mijn aftakelende lichaam in stilte vervloekend zet ik 'Give Peace a Chance' van de Plastic Ono Band op.

De rest van het gesprek zal nog wel de geschiedenisboeken ingaan. Met inmiddels wat vastere vingers rond ik het vredesdecreet af. Waar mijn voorgangers vooral oorlogen in stand wilden houden met hun militaire operaties, ben ik uit op wereldvrede voor iedereen. Wat dat betreft heb ik de pacifistische blik van de Beatles en de geweldloze aanpak van Mahatma Ghandi. Ik gun iedereen een mooi leven.

Hoop dat ik jullie hiermee een kijkje hebben kunnen geven in hoe ik werkelijk in elkaar zit. En onthoud; de mediadictatoren vertellen nooit het volledige verhaal.