#599 Help

Het is een grappige gebeurtenis met al die tatouages, maar tegelijkertijd is de afloop ook wel wat overdreven. Wegvluchten van een (naakt-)camping vanwege teveel tatouages? 

Dat vluchten... het zou misschien wel kunnen, maar waarom de hoofdpersoon daar zo door wordt geraakt, dat leren we niet. Deze 'ontknoping' is dan een beetje flauwe striptease na zo'n lange inleiding. Door de eerste helft kreeg ik hogere verwachtingen van het einde.

Anders gezegd, je verhaal lijkt pas echt te beginnen na meer dan tweehonderd woorden halverwege de zin: Op weg naar mijn verblijf, stap ik achter een gebruinde man die over de hele oppervlakte van zijn brede rug een tatoeage heeft van een windroos.

Die mensen gaven zich dus echt bloot!

Ha Schmetterling,

Het soort één zijn met de natuur waar ik zelf niet gauw in die mate en op die wijze in vertoef, maar waar ik zo toch een inkijkje in krijg. De lezer weet al dat de kleding nog aan is bij de hoofdpersoon. Deze boodschap zal eerder bedoeld zijn voor wie al uit de kleren is gegaan is daardoor voldoende. 
Het stukje over het help gillen is wat mij betreft overbodig. Terugkeren naar het onthaal en de camping verlaten al een krachtig genoeg gebaar. 
Graag gelezen!

@ Tinus: ik denk eerder dat het uitdijende fenomeen overdreven is, niet het weglopen ervan. Voor de rest volg ik jouw redenering niet.
@ Rob: inderdaad.
@ Emmy: het naakt zijn tussen normale naturisten kan zeer louterend werken maar de huidige trend van tatoeëring vind ik niet normaal en leidt m.i. tot afkeer. Het gillen intensiveert die afkeer en refereert naar de titel. Dank voor je reactie.

Ik deel je gevoelens Schmetterling, ben zelf geen fan van tatoeages.

Ik vind het wel een vermakelijk verhaal. Ik deel wel de meningen over het gillen. Ik zou eerder iets schrijven als: Help, denk ik. Vol afkeer draai ik me om en loop terug naar het onthaal.
Verder met plezier gelezen.

Dank je Fief, ik laat het gillen in de tekst want de hp wil absoluut door de lui met tattoos gehoord worden. 

Dag Schmetterling,

Met plezier gelezen.
Ik vind dat er een mooie kern zit in je bijdrage.
Naakt is naakt. 
Zonder tatoeages. Die verafschuw ik niet, als ze een betekenis hebben.
Vroeger stonden ze ergens voor.
Nu is het een trend en niet meer dan dat.

Fraai verhaal, waarbij de tatoeages ineens geen tatoeages meer zijn maar met de pen aangebrachte kledingstukken.

Angus en Job, bedankt voor jullie attente reacties

Of hij nu hardop Help! riep of in gedachten, maakt mij niet echt uit: dat de toenemende ergernis  overgaat in afschuw is overduidelijk! Het verhaal leest lekker, zeker ook door de tegenwoordige tijd: zo loop je bijna met de hoofdpersoon mee.