#557 Weerspiegeling

Sonnema., geen idee wie de muze van de opa is en wie dan de krabbels op de schriften heeft gezet maar het verhaal boeit wel. Ik bleef even haperen bij het rode koord omdat wij in Vlaanderen 'de' koord zeggen (beide lidwoorden zijn toegelaten) en in de voorlaatste zin ontbreekt een 't' aan antwoord. 

Gi, ik zit te denken aan zoiets, https://en.wikipedia.org/wiki/Mirror_Piece Of eventueel is het een normaal kunststuk met enkel een sterk spiegelend stuk glas. Maar overduidelijk is de muse een weerspiegeling.

Hoe ik de gehele tweede alinea in eerste instantie las, was alsof dit allemaal een metafoor is. En die jongen is voor de eerste keer een beetje stout. (dat idee brak welliswaar bij de derde alina die ik niet meer in dat plaatje kon thuis brengen)

Bijvoorbeeld, in het volgende lees ik een vorm van voorspel van een puberale jongen/maagd die niet kan wachten:

> Ik loop uit beleefdheid nog langs de andere stukken, maar als een magneet word ik naar de hoek links achterin getrokken.

De gehele alinea past in die metafoor (het rode koord is dan bijvoorbeeld een string). Was dat bewust? (En als het niet bewust was – het lijkt er wel heel veel op, en werkt goed – misschien is het dan wel een interessant idee om wel bewust als zodanig te schrijven, maar het dan niet als zodanig te bestemmen.)

Kortom, die tweede alinea is heel erotisch geschreven, en dat is knap gedaan.

Haha Tinus, 

geen moment in me opgekomen, maar toch interessant dat het zo op je overkomt. Onbewust van mijn kant of van de jouwe? Wel fijn dat je het leuk vond. 

Ik dacht zelf aan een gewoon schilderij met een glazen ruit ervoor om het te beschermen. Maargoed, iedereen leest er zelf in wat je ziet, ook wel weer interessant om te zien

Je hebt het mooi opengehouden voor verschillende interpretaties. De maagdelijke-ervaring-metafoor die ga ik zeker wel een keer gebruiken.

Wat ik me af vroeg is of de persoon op het schilderij de muze is of dat die opa net als de hoofdpersoon vele jaren geleden zijn muze als een spiegelbeeld had ontdekt. En misschien is het zelfs een familietraditie en is die moeder ook zo 'ontdekt'.

Het is het kleinkind die nooit wist wie zijn opa was omdat oma daarover zweeg. Pas nu haar moeder het vertelde wist ze dat de oma op de schilderijen van de schilder stond. Nu hij de schilderijen ziet herkend hij zichzelf. 

Ah, dat is eigenlijk veel subtieler en mooier. Ik weet niet of je daar een extra hint voor moet geven. Het open laten voor andere (wilde) gedachten is ook wel mooi.

Het heeft wel mijn gedachten gekruist maar ik verwerpte het vervolgens, misschien lag het enkel aan mij (die 2e alinea liep ook al vreemd, en zeker heel vreemd nu ik weet dat het zijn oma is).

Hoi Sonnema, 

Tja, een muze en een schoonheid is nu eenmaal aanlokkelijk om te zien of te willen zijn, toch? ;) 

Leuk verzonnen! 

Het geheel wordt mooier doordat je het schilderij en de beschrijving vrij abstract houdt. Je hoofdpersonage wordt betoverd door iets wat mooi is, maar wat de lezer niet in detail meekrijgt. De fantasie van lezer wordt aangesproken om de emoties en herinneringen van je personage extra gewicht en kleur te geven. Dat werkt erg goed, mooi gedaan. 

Groet, 

Nadine

Mooi! De zin 'Mijn gedachten kaatsen langs het hoge plafond.' werkte verschrikkelijk op mijn lachspieren, omdat dit klinkklare kletsklater is die je zo vaak tegenkomt in pretentieuze poëzie, maar voor de rest vind ik het prachtig geschreven en bevat het verhaal een mooie vondst. Mooi gedaan.

Fijn verhaal, graag gelezen! 

Twee  ' dingetjes' : Ik dacht bij het lezen dat de blonde vrouw ' mooi hè ' zei, dat maakte het eind wat onbegrijpelijk. Maar daar was ik misschien de enige in, want ik lees het nergens in de commentaren terug;)  En misschien is het mooier als je niet twee keer kort achter elkaar  ' de blonde vrouw' schrijft. 

En nog een vraagje: De krabbels op de schriften; bedoel je daarmee dat je nu pas begreep dat je mogelijk ook het  schilders talent van je opa hebt? 

Hoi Nadine, Musonius en LiaV,

Dank allen voor het lezen en de feedback/complimenten.

@musonius, ja zo'n zin paste op een of andere manier in deze culturele setting. Niet iets wat ik normaal doe.

@ LiaV, ik zal kijken of ik wat kan aanpassen. Als het gaat om je tweede opmerking: correct, je gaf zelf al het antwoord

Sonnema een heerlijke tekst. Zag het zo voor me. Met plezier gelezen. 

Het komt niet dagelijks voor, het oog in oog staan met een schone madonna via glas of spiegel. Jou is het wonderbaarlijk gelukt. Museaal zogezegd.

Ha Sonnema,
Je weet het museumbezoek meteen goed te vangen in die eerste openingszinnen. Heel mooi gedaan. De zin over de gedachten langs het hoge plafond was ook mij iets te poetisch, je verhaal heeft een zin als deze niet nodig.
Mooi dat uit beleefdheid nog langs de andere stukken lopen. 

Je schrijft: Ondanks de abstracte vormen is duidelijk een vrouw te ontdekken. Ik herken de donkere wenkbrauwen en de felle oogopslag.  Ik kan niet geloven dat mijn moeder me pas op mijn achttiende verjaardag vertelde dat deze vrouw de muze was van mijn opa. Nu snap ik dat al mijn schriften versierd zijn met krabbels, tekeningen en kleurenschema's.

Ik zou overwegen het net iets anders te formuleren, iets als: Ondanks de abstracte vormen is duidelijk een vrouw te ontdekken. Een vrouw met mijn wenkbrauwen, evenals die van mijn moeder en die van háár moeder. Het is mijn opa geweest die haar zo treffend op dit schilderij heeft vastgelegd. Ze was zijn muze. Had ik dit maar eerder geweten, dan had ik dat talent misschien ook kunnen ontwikkelen. Tot nu toe is het bij wat sporen gebleven, kleurig gekrabbel in de marge van mijn schriften. 

Het einde is grappig gevonden, de vrouw die naar zichzelf kijkt.