#555 Knoop het goed in je oren

Lieverd,

Het verbaasde me hoe licht Paashaas was. Ik kende zijn postuur alleen van afbeeldingen in reclamebrochures. Toch waren het juist die afbeeldingen, hoe inaccuraat ook, die het mij mogelijk maakten het dier te identificeren. Ik had hem aan zijn nekvel opgepakt. Hij liet dit alles gedwee over zich heenkomen. Zijn forse achterpoten, ik schat omgerekend naar mensenvoeten maat 45, liet hij slap over mijn arm bungelen. Zijn lip bloedde en de geruite blouse met wortelvormige knopen zat vol scheuren.
De zo kenmerkende mand, gevlochten door iemand die dit ambacht goed in de vingers had, lag ongehavend naast een ravage van bont gekleurd zilverpapier op de grond.

Terwijl ik zijn bebloede lip voorzichtig droogdepte, zag ik dat zijn linkeroog niet met het rechter meebewoog. Het was van glas.
‘Het is niet de eerste keer.’ Zijn stem was hazig, niet hoog, niet laag, het volume verassend krachtig bij zoveel toetakeling. Hij kuchtte.
‘Ze hadden nog zo gewaarschuwd, met de huidige chocoladeprijzen, blijf uit het zicht!’
Hij betastte zijn gezicht, wreef voorzichtig in zijn nog functionerende oog.
‘Mijn moeder zei me te stoppen na het incident van twee jaar geleden. Het wordt nog je dood, had ze gezegd. Nadat vorig jaar alles zonder problemen verliep, tja dan word je onvoorzichtig hé, denk je, wie doet mij wat?’
Hij keek bij deze woorden beteuterd naar zijn gescheurde blouse, trok een van de knopen er af.
‘Voor u, als dank.’
Hij was uit mijn armen geklommen, had zich wat trillerig in het harnas van de mand gewurmd. ‘Een man een man, een haas een taak, ik moet terug naar het depot, nieuwe eieren halen.’
‘Wacht!’ Ik snelde naar binnen, naar de kast waar ik nog een zak paaseitjes vermoedde. Toen ik terugkeerde was Paashaas verdwenen.

De knoop in deze brief is voor jou. Bewaar hem goed en wees als de haas, laat je niet kisten, blijf doen wat gedaan moet worden, tegen de klippen op.