#555 Paashaas ploft neer

Grappig verhaal met een mooie koppeling naar de magische figuren van de andere feestdagen. Graag gelezen.

Dank je! Paar ideeën gekregen van mijn jongste.

Leuke schrijfstijl en het idee over de backup is grappig. Als kinderverhaal denk ik dat je hier richt op kleuterklas of groep 3? Misschien ook groep 4. (tenminste, dat is mijn ervaring/inschatting)

• De vraag 'wat is het meest spannende...' komt een beetje onnatuurlijk over. Het lijkt meer uit een interview te komen dan uit een 'gewoon' gesprek. Ook is het niet logisch dat die Paashaas al deze topgeheimen vertelt.
• Minder tongtwister is: kwinkelend kwetteren.
• De tweede keer waterijsje zou je ook alleen ijsje kunnen gebruiken. Misschien is dat een kwestie van smaak, maar tussen mijn oren klinkt dat fijner.
• Bij 'de kat' wat je één keer gebruikt zou je 'Miepus' kunnen gebruiken. Dat is meer consistent (en daardoor duidelijker). Of eventueel verander je 'Miepus' in 'de kat'. 'Miepus' klinkt gemoedelijker, maar je introduceert een personage/karakter waar vervolgens niks mee gebeurt wat jammer is. Met kat ipv Miepus schep je minder verwachtingen.
• > Maar er was niet genoeg chocolade. Oh, bijna was Pasen niet doorgegaan. Gelukkig vond ik een nieuw topgeheim recept uit: Bruine chocolade met pistache en pindakaas. 

  Dit is een vluchtig mini verhaaltje op zich wat een beetje loshangt van de rest en het meer langdradig maakt. En het pistache pinda recept is een beetje een deus ex machina. Kunnen dan niet beter die Kerstman of Sinterklaas wat van hun pepernoten of kerstkoekjes in de chocolade stoppen, om het meer in het grotere geheel te passen?

• De functie van de eerste twee zinnen zijn niet heel duidelijk. > "Dan gaan we nu, ok lieverd?" "Jaahaa!"

Het voelt aan alsof je hebt geschreven vanuit een gedachtenstorm. Dat is leuk en aantrekkelijk, maar de werking hier is wat vaag. Ga niet te snel voor de lezer, maak een duidelijkere en aantrekkelijkere vertaling van het idee in je hoofd. En, wees niet bang om stukken te schrappen. Je wilt heel veel in één verhaal. Ik denk dat je dat kan, maar soms is het teveel. (in deze alinea praat ik ook tegen mezelf)

Leuk verhaal met bijzondere hulpbroeders aan het eind. De eerste twee zinnen mogen weg. Die zeggen niets. Zijn zelfs tegenstrijdig. 'Kom we gaan' en vervolgens settle je jezelf op de bank. En wie roept er 'jaaa'?

Bedankt voor het lezen. Weer een hoop om over na te denken. De eerste twee zinnen schetsen dat een kind ineens, en wellicht voor het eerst, een tijdje alleen thuis is. Daarom ook valt de verantwoordelijkheid voor de zorg voor de Paashaas geheel in diens handen. En wie weet was dat kind eigenlijk lezend in slaap gevallen en is alles een droom.

De eerste twee zinnen begrijp ik nu en ik vind ze leuk. Ik vraag me af of je iets indirects kunt toevoegen waardoor het duidelijker is dat dit om een kind alleen thuis gaat. Het is nu nogal kort. Je kunt het schrappen maar kind alleen thuis is ook wel leuk. Een zin als "De lasagne staat klaar in de oven, dan gaan we nu, ok lieverd?" zou net iets meer de indruk wekken van de muizen dansen op tafel. 

> Daarom ook valt de verantwoordelijkheid voor de zorg voor de Paashaas geheel in diens handen

Ik snap het waterijsje nu beter. Het zou grappig zijn als die kinderlijke zorg extra dik word aangezet. Het dringt nu weinig door in de rest van het verhaal. “Wil je een wortel? Nee groente bleh, Hier een waterijsje.”

Wanneer je show don't tell gebruikt moet die show wel bij voldoende mensen werken.

Tinus, dat is een mogelijkheid maar het zou niet mijn stijl zijn. Ik wil dat zelf nadenken juist prikkelen. Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik weleens te minimalistisch ben om ergens anders weer te veel in hetzelfde verhaal te 'proppen'. Denk ik nog over na.

De moeder komt in het verhaal, na haar ene zin, helemaal niet meer aan bod. En dat moet ik als lezer dan zelf maar uitvogelen, opmaken uit de tekst? Deuhhh ... ik ben geen helderziende. Ik wil als lezer best nadenken. Maar je zult toch ietwat meer duiding moeten geven wil de lezer het meteen vatten. Of helemaal weglaten die eerste twee zinnen en dan het kind een naam geven en even introduceren. Zoiets.

Ik ben het er meer eens dat de lezer prikkelen goed is. Het is alleen die balans die lastig te vinden is.

Of eigenlijk is het niet zo lastig wanneer je het makkelijk houdt, maar je kunt het wel moeilijk maken als je er veel zaken instopt. Je schrijft vanuit een situatie met drie personages: een moeder, een kind, een kat genaamd Miepus. Mogelijk is dat zo ontstaan in werkelijkheid of fantasie, maar het vertellen en overbrengen is een ander verhaal. Is dat wel allemaal nodig om hetzelfde verhaal te vertellen?

Je zoekt de warrige spanning op en dat is prima (en juist fijn), maar ook risicovol en lastig. De feedback is, het valt deze keer een beetje over het randje.

Klopt, ik ben op het randje gaan zitten.