#552 Huurmoordenaar

Een plotse tochtvlaag haalt haar uit haar slaap. De zon staat hoog en schijnt recht de woonkamer binnen. Haar hele lichaam trilt. Wat is er aan de hand? Het rag in de hoeken slingert alle kanten op, de stofdraden aan het plafond wiegen heen en weer. Wie heeft de ramen opengezet?

Jesse kan het niet zijn, hij is twee weken geleden met de noorderzon vertrokken uit wat hij tot haar grote ergernis steevast zijn loft noemde, hoewel zij er al langer woont. In het begin liep het samenwonen goed. Na een tijdje stapelden de ergernissen zich op en uiteindelijk haalde hij zelfs fysiek naar haar uit. Eén keer riep hij letterlijk: ‘Je gaat eraan!’ Tot hij plots vertrok, zonder uitleg. Sinds veertien dagen heeft ze weer rust en hoeft ze zijn aanvallen niet meer te vrezen. Of toch?

Er klinkt gestommel in de slaapkamer. Zware voetstappen komen haar richting uit. In een reflex drukt ze zich tegen de muur van de woonkamer achter de grote ficus en maakt zich zo klein mogelijk.

Een onbekende man loopt de ruimte binnen, een gespierde rug met brede schouders. Ongegeneerd rommelt hij in de besteklade. Zoekt hij een mes? Wie is dit in hemelsnaam? Hoe is hij binnengeraakt?

De besteklade slaat dicht en met zijn ogen aan zijn smartphonescherm gekluisterd, loopt de man de grote plant rakelings voorbij. Ze kan zijn zweet ruiken.  

Zijn ringtone vult de ruimte. ‘Jesse … Ik ben in de loft… Ok, die zet ik buiten …’

Kalm opent hij de terrasdeur. Een koude tochtvlaag doet haar rillen. Dan kijkt hij haar recht in de ogen. ‘Jij moet eruit.’ Na vier grote stappen staat hij vlakbij. Hij grijpt de bloempot vast en sleept de ficus naar buiten.

Ze heeft nu geen enkele beschutting meer. Verstijfd van angst drukt ze zich verder tegen de muur.

Hij reikt achter het kookeiland en komt met gestrekte rechterarm op haar af: ‘En nu jij!’

Ze kan zich nog net in veiligheid brengen in een barst in het plafond voor haar web in de kruimeldief verdwijnt.