#548 - Desafinado

'Is het uit de maat? Echt, klinkt het nog steeds vals?'

Hij zucht diep. Pakt zijn leren jack en loopt naar buiten. Rondkijkend in de drukte ontmoet hij weinig vriendelijke ogen. Wel talrijke open handen die uitreiken; levend van de hand in de tand, want zelfs de rijken hebben zichzelf arm verklaard. Met wegkijken als legitiem excuus om niemand te helpen. Is dit het land van vrijheid en de democratie waarin hij geloofde?

Hij ziet een lief, klein meisje op een grote, witte drempel staan. Haar desolate blik roept: ‘Red me!’ Toch doet ze hem denken aan de prachtig mooie vrouwen die met bloed, zweet en tranen hoge prijzen betaalden om te komen waar ze zijn. Stralende sterren die het ver zouden schoppen. Uiteindelijk om te worden zoals iedereen anders: egocentrisch. Hij hoopt dat deze exercitie haar; de nieuwe generatie, bespaard blijft en glimlacht bemoedigend naar het kind.

Ondanks dat hij ritme en harmonie even kwijt is op een planeet vol disbalans wil hij met zijn muziek mensen bereiken en verlichting brengen. Peinzend staart hij naar de gehavende hemel, brandend in de kleuren van de ondergaande zon. Alsof god hem nog gauw antwoorden zou toewerpen in zijn lege handen. Tevergeefs; als peace, love, John en Elvis dood zijn, hoe kan het dan dat er wel een god zou bestaan? De hemel zond en de hemel stal.

Niemand had hem verteld dat ook in de wereld van machtige schreeuwers en meedogenloze media als maatstaf de goden zelf nergens in geloven. In het duister hoort hij Jimmy van achter een deur krijsen: ‘Wat van mij is, is van mij en niet van jou’. ´De zoveelste die doordraait...´, vangt hij op uit achteloos gefluister.

Is het al te laat voor naastenliefde of is er toch nog ergens een sprankje hoop?  Link