#545 Boter op het hoofd

‘Was het dan geen uitgelezen kans om dat bedrijf terug op de rails te krijgen?’ vraagt een collega als we het hebben over een van mijn vroegere werkgevers.

‘Toen ik eindelijk door had hoe de vork in de steel zat, ben ik er vandoor gegaan, maar pas nadat ik mijn mening had gegeven. Ik vond de ondergang van deze parel aan de kroon van de Belgische industrie vooral sneu voor de arme drommels die er na jaren labeur hun werk verloren.’

‘Leg uit. Stel dat je na jouw vertrek een interview gaf aan een krant, wat zou je er in kwijt willen?’

‘Ik zou voorspellen dat het bedrijf alsnog zou sluiten en enkele waarheden onthullen over de zogenaamde conflictmanagers die verondersteld werden het te redden. Eerst zou ik verwijzen naar de gloriejaren onder de vroegere eigenaar. Van hem was geweten dat hij de eerste was die ’s morgens toekwam en de laatste was die de fabriekspoort sloot. Hij kende alle honderden arbeiders bij naam en vroeg  regelmatig hoe het met hen ging. Daarna zou ik het hebben over de crisisjaren nadat de zaak verkocht werd en door mismanagement de dieperik inging. Dan zou ik het faillissement te berde brengen. Omdat het een te grote massa werklozen zou opleveren, verleende  de rechtbank, op aandringen van vadertje Staat, uitzonderlijk een concordaat .’

‘Een concordaat na faillissement? Dat heb ik nog nooit gehoord.’

‘Blijkbaar hadden een aantal grootbanken te grote belangen in het bedrijf en werd een crisismanagement aangesteld. De ceo was een bekend figuur uit een belangrijk energiebedrijf die daar verder rijkelijk betaald werd, maar tijdelijk werd uitbesteed aan het bedrijf in nood. De overige topfuncties werden verdeeld onder vriendjes van politici of van de bankdirecteurs. Ik werd via een consultancy aangeworven als medewerker van de marketingdirecteur. Voortaan moesten vroegere directie- en kaderleden en niet in het minst de overgebleven arbeiders dansen naar de pijpen van de nieuwe bazen.’

‘Welke mistoestanden heb je gemerkt en hoe heb je ze aangeklaagd?’

‘Op een dag moest ik een document laten ondertekenen door de ceo. Hij stond in zijn ruim kantoor door het enorme raam te kijken dat uitzicht gaf over de fabriek en wees naar een arbeider die met zijn brooddoos in de hand van de ene deur naar de andere liep, waarschijnlijk om in de refter zijn lunch te gaan eten. “Kijk, dat is het probleem van dit bedrijf”, zei hij. “Al die onproductieve uren. Dat van hot naar her lopen terwijl er niets geproduceerd wordt.” Ik keek hem toen strak in de ogen en vroeg met een kwinkslag of het ware probleem niet lag in het feit dat hij als topman de tijd had om aan het raam te staan en een arbeider te bespieden? Hij veinsde dat hij niet door had waar ik het over had, maar bood mij terstond aan om in zijn stoel plaats te nemen. Slinks voegde hij er aan toe dat hij voor zijn prestaties zogenaamd niet betaald werd. Zijn torenhoge salaris en onkostenvergoedingen die hij kreeg van het energiebedrijf kwamen niet ter sprake. Ik zei dat ik inmiddels begrepen had welke belangen er door het zogenaamde crisisteam gediend werden. Dat mijn rechtstreekse baas, de marketingdirecteur, de hele wereld afstruinde, in dure hotels logeerde en met potentiële klanten de beste sterrenrestaurants bezocht, maar nooit een bestelling voor het bedrijf binnenhaalde. Dat ik daarenboven vernomen had hoe de drie zonen van mijn baas tijdens het weekend  hun bolides kwamen voltanken aan de benzinepomp van het bedrijf.’

‘Hoe reageerde die ceo daarop?’

‘Hij vroeg laconiek of ik mijn werk niet graag deed en zei dat het mij vrij stond de zaak te verlaten. Ik antwoordde hem dat ik dat vast van plan was, maar een familie te onderhouden had. Gezien de teergevoelige informatie waarover ik beschikte, stelde ik hem subtiel voor om mijn ontslag te krijgen. Zo kon ik indien nodig werklozensteun aanvragen tot ik ander werk had gevonden.’

‘Wat gebeurde er verder?’

‘Twee dagen later kreeg ik mijn ontslagbrief en twee maanden later vond ik ander werk. Daar werd ik aangeworven door een persoon die de bewuste ceo en de marketingdirecteur persoonlijk kende en op de hoogte was van de vele kilo’s boter op hun hoofden.’