Lid sinds

13 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#538 Hoeveel tijd kost verdriet?

26 december 2024 - 17:28

 

‘Lekker uitwaaien, zal je goed doen.’ Frederique had aangeboden mee te gaan. Nina stond op een haast lege parkeerplaats in Bergen aan Zee. Alleen. Haar vriendin was een schat, maar haar goedbedoelde medeleven vormde een onlosmakelijk paar met eigen sores. Nina zag ertegen op. Zou een uur lang genoeg zijn? Hoeveel tijd kost verdriet? Veel geld in elk geval. Het hier parkeren: twee euro per uur.
Nina tuurde in de richting van haar auto om het kenteken te ontwaren. Een gezin met een wat te dikke labrador naderde. De man van dat gezelschap leek op Thijs. Nu hij bij haar weg was, leken veel mannen op hem. Niet-Thijs sprak haar aan:
‘Wat een gedoe, vooruitgang noemen ze dat. Geef mij maar die ouderwetse muntjesapparaten.’
Nina knikte.
‘Wacht, Jessy!’ Zijn vrouw pakte hun zoontje bij de arm. Het gedrein van het jochie begon aan te zwellen. Ze keek vermoeid maar gelukkig uit haar ogen.
‘Je hoeft het bonnetje niet meer achter de ruit te leggen. Dat gaat automatisch tegenwoordig.’
‘Ik las het inderdaad. Scheelt op en neer lopen.’
Nina lachte vriendelijk naar het jongetje. Even leek hij te overwegen om te stoppen met huilen. Ze trok haar handschoenen aan en koos bewust het steile pad, dieper de duinen in.
Thijs had nooit kinderen gewild. Achtendertig was ze nu. Haar kinderwens was niet weggesleten, constateerde ze. De jonge griet die Thijs van haar had weggekaapt zou vast binnen no time zwanger van hem worden. Zo was het haar vriendin Frederique immers ook vergaan. In omgekeerde uitvoering dan. Frederique was zelf zo’n frisser blaadje geweest. Ondanks de aanblik van bevoren helmgras lukte het Nina niet te huilen. Ze pakte haar telefoon. Er was nog bereik. Ze belde Frederique. Bij het horen van haar stem kwamen dan toch haar tranen.
‘Ben je thuis?’

 

 

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 december 2024 - 17:51

Mooi verhaal, Emmy.

Nina zag ertegen op.  --->  ertegenop. 

Ze keek vermoeid, maar gelukkig uit haar ogen.  ---> de komma moet hier echt weg. Normaal zet je een komma voor een maar, maar met de komma erbij leest de zin op deze manier: ze keek vermoeid, maar gelukkig keek ze uit haar ogen.

‘Je hoeft het bonnetje niet meer in de ruit te leggen. --> moet het niet zijn: achter de ruit?

Lid sinds

12 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 december 2024 - 20:56

'Hoeveel tijd kost verdriet? Veel geld in elk geval. Het parkeren: twee euro per uur.'
Maar lijkt het dan niet net of twee euro per uur teveel is voor het verwerken van verdriet?
Voor mij wel. En dat is, denk ik, niet wat jij bedoelt.

'Niet-Thijs sprak haar aan:' 
Mooi!

'[...] maar haar goedbedoelde medeleven vormde een onlosmakelijk paar met eigen sores.'
Mooi!

'Nina tuurde in de richting van haar auto om het kenteken te ontwaren.'
Deze zin kan ik echt niet plaatsen.

Lid sinds

13 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 december 2024 - 10:07

Hallo Angus, 
Dankjewel voor je prettige bericht. N.a.v je feedback heb ik het woordje hier toegevoegd bij de zin over het parkeren. Ik refereer daar naar twee lagen van betekenis: Je kan gevoelens even ‘parkeren.’ Het (tijdelijk) een plek geven zodat je verder kan. Daarnaast is de hoofdpersoon geschrokken van de hoge parkeerkosten per uur. Ze had gewenst inmiddels klaar te zijn met haar verdriet, maar het heeft meer tijd nodig en daar wordt ze ook mee geconfronteerd. Dat het met een uurtje zeker niet klaar zal zijn. Het turen naar het kenteken heeft te maken met de huidige parkeerautomaten (althans diegene die ik de afgelopen tijd ben tegengekomen) waarbij het invoeren van het kenteken van je auto nodig is. Naast dat die touchscreens zo zijn ingesteld dat je je gauw vertypt, komt het ook vaak voor dat er toch weer even teruggelopen moet worden naar de auto, om je weer te herinneren wat het kenteken ook alweer precies was. 

 

Lid sinds

12 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 december 2024 - 16:15

Dag Emmy,

Dank voor je uitleg.
Ik zou zelf dan kiezen voor een andere optie dan 'ontwaren', maar goed. Dat blijf je altijd houden.
Overigens, dat had ik nog niet gezegd, met plezier gelezen.

Lid sinds

18 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 december 2024 - 17:35

Het blijven staan op de parkeerplaats, is dat niet ook symbolisch in dit verhaal. We verwachten dat ze minstens de duim opklimt. Dat ze toch haar vriendin opbelt, daardoor blijkt dat ze het inzicht krijgt dat ze toch haar steun nodig heeft. Ik vind veel mooie details in het verhaal. Heb geen moeite met ontwaren, wat ik ook een poëtische keuze vind die ook jouw personage typeert. Goed gedaan!