#538 Natuurkracht

Johan, ik heb je verhaal met plezier gelezen. Het is wel ruim over de 300 woorden heen.

Hoi Johan, je zit ruim 250 woorden boven het limiet. Het is juist de uitdaging om je aan het limiet te houden. Het leert je kritisch na te denken over je zinnen en woorden.
Bijvoorbeeld een zin als: En ze was moe. Moe, moe en nog eens moe. Onnodig veel woorden om aan te geven hoe moe ze was. Zo zijn er meer zinnen korter en krachtiger kunnen om het verhaal te vertellen.

Nee, Nee, alsjeblieft….! ---> een beletselteken bestaat uit drie puntjes.

Ik vind het een aangrijpend verhaal, maar (misschien wel door de hoeveelheid woorden) kom ik niet echt dicht bij het verdriet/ verlies.

De eerste alinea begint sterk, maar daarna blijft het wat te beschrijvend voor mij, waardoor ik als lezer wat op afstand blijf. Daarmee houd ik het gevoel dat dit verhaal nog sterker kan. De potentie heeft het sowieso al.

Mooi verhaal Johan, al denk ik wel dat het nog vlotter leest als het inderdaad wat korter is.

Job, Fief en Natas, bedankt voor jullie feedback. De lengte van het verhaal is per ongeluk. Ik ben gaan schrijven met het idee van ca 600 woorden. Hadeke, ook jij bedankt. Het is niet mijn bedoeling geweest de nadruk op het verdriet te leggen.

'Automatisch dacht ze terug [...].'
Waarom 'Automatisch'?
Waarom niet: 'Ze dacht terug aan die dag in november [...]'? (Horrordag hoeft voor mij trouwens ook niet).
Automatisch heeft iets kils, wat hier naar mijn idee niet bij past.

'Er lag nog een leven voor haar. Een ander leven. Met nog veel pijn en verdriet maar ook met hoop en geluk.'
Dat 'geluk' zou ik weglaten. Hoop is al heel veel onder die omstandigheden. Geluk? Daar mag ze op hopen.

Graag gelezen. Vooral de herkenning in het helmgras.
 

Hoi Johan,

zoals eerder gezegd is het te lang. Verder wel mooie situatieschets. Het verhaal over het ongeluk oogt wat steriel, ik weet niet hoe je daar meer gevoel in kan leggen, misschien met onafgemaakte zinnen of ergens een brok, of traan over een wang. Het einde vind ik wel echt goed beschreven. Al met al graag gelezen.

Misschien een tip (maar wie ben ik?;) : De eerste twee alinea eruit laten en beginnen met: Je moet er even uit Marion,

Als lezer kan je snel opmaken dat het een jonge weduwe is midden in haar rouwproces. 

Ja, ik denk dat Lia een goede suggestie doet. Dan is het verhaal niet alleen korter maar laat je ook meer aan de verbeelding van de lezer over.

Toch, ook al is het een lang verhaal, graag gelezen. De hoofdpersoon maakt een mooie ontwikkeling door.

Bedankt voor jullie reacties, Angus, Sonnema, Lia en Laura.

Hallo Johan, een mooi verhaal over de veerkracht van deze vrouw. Het zou allemaal iets strakker kunnen door zaken die al duidelijk waren weg te laten. (Het zich laten overhalen toch te gaan etc.) Mooie vondsten als deze: De harde wind en iets te lage temperatuur hielden het voorjaar nog op afstand. Krijgen dan alle ruimte. 

Heb je het herschreven? Het verhaal is zoals ik het nu lees niet te lang voor wat je te vertellen hebt. Er zijn gedachten, er zijn handelingen en sfeer ook al merk je bij het lezen dat ze in eerste instantie wat in zichzelf gekeerd is, passend bij verdriet. Aan het einde is ze meer gericht op de jongens. Prachtig verhaal. In een intern monoloog maak je het juist belevend door moe te herhalen. Automatisch kan ik me voorstellen in tegenstelling tot emotioneel aanwezig. Van moeten handelen kun je kilte verwachten.

Emmy en Odile, bedankt voor jullie reacties. Nee, het verhaal is niet herschreven.