#538 Wegglijden

Wegglijden

Het sneeuwt. Onverwacht. Net zo onverwacht als mijn Emma zeven jaar geleden op Eerste Kerstdag overleed. Zij hield van sneeuw.
Ik check Buienradar. Het zou droog moeten zijn.
Emma kwam uit Noorwegen. We ontmoetten elkaar op vakantie. Ze kwam in Nederland wonen.
‘Van alles word ik hier blij,’ zei ze, ‘maar ik mis de sneeuw.’
We werden samen oud, zonder kinderen.
‘Jij en ik, dat is voldoende,’ zei ze vaak.
Het klonk als een bezwering, maar het klopte. Nu is het alleen nog maar: ik. Een groot pak tegen het raam verduistert de kamer. De vlam van de kaars voor de foto van Emma flakkert.
Nog een likeurtje kan wel, denk ik en open de fles. De zoete geur kringelt omhoog. Ik kan niet zo goed meer tegen alcohol.
Buienradar geeft nog steeds helder weer aan. Ik kijk naar het ingesneeuwde raam, sta op en loop naar boven, naar de slaapkamer. Voor me liggen eindeloze sneeuwduinen. Opeens zie ik haar. Emma. Op haar slee. Emma, zoals ik haar kende van onze eerste ontmoeting. 
‘Kom!’ schreeuwt ze en gooit een sneeuwbal tegen de ruit.
Ik open het raam, klim over de vensterbank en stap op de witte deken. De ondergrond voelt stevig en het lopen gaat me gemakkelijk af. De kreukels trekken uit het vel van mijn handen en mijn haren vallen als vanouds voor mijn ogen.
‘Kom,’ zegt ze nu liefdevol en tikt op de slee.
Ik ga zitten. Even later zoeven we langs de hoogte- en dieptepunten van ons leven. In een zucht zijn we weer terug bij ons huis.
‘Mis je me?’ vraagt ze.
‘Alle dagen,’ zeg ik.
‘Dat is voorbij,’ fluistert ze.
Ik kijk naar haar en voel me warm worden.

‘Zou hij gevallen zijn?’ vraagt de agent aan de ambulancemedewerker en kijkt naar het open raam boven zich.
‘Daar lijkt het wel op,’ antwoordt de medewerker, ‘maar wat doet die slee hier?