#536 Toevalstreffer

De slotpoort is de enige toegang tot het versterkt kasteel. Als de brug is opgehaald, komt er niemand meer in. Weinigen weten dat er nog een buitendeur is die achteraan uitgeeft op de slotgracht en toegang verleent tot de vroegere kerkers. Aan de overkant van het water blijft ze onzichtbaar door de dichte klimop die tot aan de kantelen reikt.  

Het is geen weer om een hond door te jagen, maar Rodolf wacht geduldig in zijn sloep tussen het hoge riet. Zijn waadpak , rubberen lieslaarzen en waterdichte winterjas beschermen hem tegen de ijzige noorderwind. Daar ziet hij het schijnsel achter het gebladerte, het teken dat hij kan overvaren. De striemende regen deert hem niet.

Anita, de keukenmeid van het kasteel houdt zich aan hun afspraak.  In een oude deken heeft ze de twee kostbare kandelaars gewikkeld die ze eerder ontdekte in een afgelegen en vergeten kamer van de burcht. Haar lief, Rodolf, heeft dit plan bedacht. Moeizaam meert hij aan bij het vermolmde opstapje. Met de roeispaan tikt hij op de deur die in al haar voegen kraakt als Anita ze openrukt.  In het pikkedonker zijn de geliefden slechts schimmen.  Ze praten niet met elkaar ook al overstemt het gure weer alle geluiden. Voorzichtig zakt de buit in het bootje. De deur sluit weer en de sloep vaart weg.

Rodolf schuimt alle markten af zowel rommel, brocante als antiek. Zo dikwijls ze kan, vergezelt Anita hem. Vandaag geniet hun stand op de antiekbeurs veel bijval, niet in het minst door het uitzonderlijke koppel kandelaars die ze tentoonstellen.

“Te laat”, sist Anita. Ze ziet haar bazin, de kasteelvrouw, resoluut naar haar toestappen.
“Anita! Wat leuk je hier te ontmoeten en wat een prachtige kandelaars hebben jullie meegenomen. Mijn vader had vroeger soortgelijke exemplaren, die totaal zoek zijn geraakt.”