#536 De sneeuwstorm

Met verbazing kijk ik over het troosteloze winterlandschap dat ik in het voorjaar in Amberforth aantref. Ik neem mijn intrek in de Old Swine, de enige herberg, en de herbergier beantwoordt mijn vragen slechts met:
‘Koning winter is van slag’
Als ik hem met ogen vol ongeloof aankijk, schudt de herbergier zijn hoofd.

Door het raam zie ik aan het eind van de straat een gebochelde oude, in dikke vodden geklede, vrouw staan. Ze wijst met een knokige vinger naar de lucht. 
De herbergier schreeuwt kwaad vanuit de open deur: ‘Donder toch op oud wijf.’
Dan steekt er een felle ijzige wind op die door de opening naar binnen stormt. Met zijn staart tussen de poten zoekt de Airedale Terriër een plekje onder een tafel.
‘Doe die deur dicht!’ , gilt een rillende serveerster.
‘Gebeurt dit vaker?’ vraag ik, naar adem happend door de koude lucht.
‘Met tussenpozen, ‘ bromt de herbergier, terwijl hij de deur dicht probeert de duwen.
Samen lukt het ons uiteindelijk de toegang te sluiten voordat de eerste sneeuw tegen het gebouw slaat. 
‘Schenk ons maar een flinke whisky in’ , beveelt de waard aan de barmeid. 
Een laag sneeuwpoeder op de ramen ontneemt ons nu het zicht naar buiten. De herbergdeur kraakt onder het onstuimige natuurgeweld. De aanhoudende wind giert met veel geraas om de herberg.

Na een paar uur gaat de storm liggen. De herbergier opent voorzichtig de deur. Hij vergist zich in de kracht van de sneeuwberg die ertegen duwt. Met een klap gaat de herbergdeur open en een witte massa rolt over de houten vloer. De waard landt hard op het blanke tapijt. ‘Verdomme!,’ vloekt hij even later vanuit deuropening en speurt de met sneeuwduinen bedekte straat door. Aan het eind van de straat zit nu een sneeuwuil in de ijle wintermist.