#534 Nicht Zwarte Piet

“Komt ie al? Komt ie al?”                                                                                                                              "Dat kan nog wel even duren. Sint moet bij een heleboel families langs," zegt m'n vader plagerig. Al heb ik die toon in zijn stem helemaal niet door.                                                                                                            "Rustig maar, hij zal zo wel komen," antwoordt ma.                                                                                          "Thijs, zullen we buitenkijken of ie er al is?". Mijn twee jaar oudere broer lijkt een stuk minder opgewonden dan ik en kleurt rustig een van de tekeningen in zijn prentenboek. Ik loop een paar keer van de kamer naar de achterdeur in de bijkeuken, en weer terug, en ga dan zitten met een stripboek die ik al tien keer heb doorgebladerd. Dan plots: 'Bonk, bonk, bonk.'             

Het is 5 december, in een van de beginjaren zeventig van de vorige eeuw. Sinterklaas. Al een paar weken ben ik in de ban van deze man. Zijn intocht in het dorp, zijn bezoek op school. Mijn schoen zetten met een wortel of suikerklontjes erin en liedjes zingen ter ere van deze Heiligman en zijn zwarte helpers. Ik ben zes jaar oud en nog totaal onwetend over de vork en de steel van dit jaarlijkse feest.

Nu denk ik met weemoed en dankbaarheid terug aan die tijd. Weemoed naar die eenvoudige, overzichtelijke en blije eerste levensperiode. Dankbaarheid naar mijn ouders. In de bloemenkwekerij die zij bestierden was het destijds hard werken. We hadden het, zeker in die jaren, niet breed en mijn ouders hebben menig dubbeltje moeten draaien. Maar mijn broer en ik hebben daar nooit iets van gemerkt en wij hadden heerlijke jeugdjaren. Vakanties in het buitenland deden we niet aan. Wel aan logeren bij familie in Brabant. Gamen  bestond nog niet, buitenspelen wel. Geen strenge opvoeding, wel strikte regels over wat kon en wat niet kon. En met Sinterklaas: altijd een wasmand(!) met cadeaus.

‘Bonk, bonk, bonk.’ M’n broer en ik rennen naar de achterdeur. Die gaat al open en twee Zwarte Pieten stappen naar binnen. De ene Piet met een grote zak pepernoten, de ander met een mand vol met pakjes in allerlei kleuren. Ze lopen direct door naar de woonkamer en begroeten pa en ma. Ik ben behoorlijk onder de indruk (of ook een beetje bang?) en hou me stil. Stel je voor dat ik mee moet in de zak.                “Zingen jullie maar eens een mooi liedje voor ons,” zegt een van de Pietermannen. Ongeduldig door het zicht op de mand met pakjes begin ik direct aan “Zie ginds komt….” In plaats van te zingen zegt mijn broer ineens tegen een van hen: “Hé Ineke.” Mijn pa schiet in de lach en de bewuste Zwarte Piet zegt met extra lage stem: “Ineke? Ik ben Zwarte Piet.” “Nee hoor, zegt mijn broer, jij bent Ineke.” Ik slik mijn versregels in en snap er niets van. Hoe kan hij dit nu zeggen? Als ze nu maar niet boos worden! Boos worden de Pieten niet maar ze hebben wel ineens haast. “We moeten nog veel pakjes bezorgen” is het excuus en voor ik het weet zijn ze door achterdeur naar buiten. “Dat was nicht Ineke,” zegt mijn broer weer. Ik geloof er niets van en mijn moeder ontkent, maar hij houdt resoluut vol. Nog een beetje verward richt ik mijn aandacht op de pakjesmand. Onder de indruk van alle cadeaus ben ik het voorval snel vergeten.

Tot een jaar later. Dan onthult mijn ma de keiharde waarheid over het Sinterklaasfeest en is mijn geloof in de grijze man met rode mantel en zijn zwarte hulpen voor altijd aan diggelen.