#533 de blokkendoos van de reus
Ik had verwacht dat de stenen ruw zouden aanvoelen, maar ze zijn glad. Gepolijst door duizenden handen die ze in eerbied hebben gestreeld. Ergens voelt het niet bijzonder. Samengeklonterde mineralen, gestolde gesteentes. De wereld is eruit opgebouwd. En toch markeren ze een omkanteling in de tijd. Deze kalender was één van de eerste manieren waarbij de mens grip kreeg op het abstracte besef van tijd. Maar ook hoe ze erop in konden spelen. Op deze manier konden ze de grond bewerken, ergens blijven wonen in plaats van achter de natuur aanhollen. Een grote middelvinger naar boven. We kunnen het zelf.
'Excuse me, could you...?' Een dikke Amerikaanse toerist in een gebloemd shirt gebaart ongeduldig naar de camera. Ik schiet drie foto's van de man die samen met een te dunne onnatuurlijk blonde vrouw en een ongeïnteresseerde tiener voor de stenen staan. 'Thanks man.' Ik knik. Ze hadden beter achter de stenen kunnen staan, dan stond er tenminste wat interessants op de plaatjes. Zouden de makers van dit monument hierover nagedacht hebben? Misschien hadden ze de stenen dan liever op hun plek laten staan.
De lucht kleurt oranje en roze en de stenen zijn alleen nog te zien als silhouet als ik naar de bushalte terugloop. Overal om me heen klinken gesprekken in tientallen verschillende talen. Ik probeer het te blokkeren. Morgen zit ik in het vliegtuig. Meer dan vierduizend jaar na de eerste grote stap van de mens om grip te krijgen op de tijd is de volgende stap gezet. Het overstijgen van de natuurwetten.
Ik haal het bierviltje uit mijn tas. Ik weet niet of het psychologisch is, maar ik ruik verschaald bier. De rode bus hobbelt rustig door het landschap. Strakke heggen langs de smalle wegen. Op het viltje staan een paar woorden, geschreven met een vlekkende blauwe pen. Stonehenge, Machu Pichu, Cheops. Hoogtepunten van wat de mens voor elkaar kan krijgen. Is het een teken van respect? Respect voor onze voorouders? Of eerder een reis vol zelfverwijt. Wat heb ik voor elkaar gekregen hier op aarde? Toen in de kroeg leek het een goed idee. Een paar maanden reizen en zien wat de wereld te bieden heeft. Maar hier in de bus voelt het kaal. Alleen. Reizen is leuker als je samen bent, de verhalen kunt delen.
Mooi, Sonnema, Stonehenge …
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Mooi, Sonnema, Stonehenge (er staat een 'd' teveel in je tekst) die de blokkendoos van de reus wordt. Het leest voor mij eerder in de omgekeerde richting van de opdracht: de twijfel of al dat reizen en bezoeken van mijlpalen in de geschiedenis uiteindelijk wel zin heeft en waarnaartoe moet leiden?
Hoi Sonnema, wat een zonde…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Sonnema, wat een zonde. Al die mooie dingen zien en er uiteindelijk niet van kunnen genieten. Mooi samengevat in die laatste regel. Het hele verhaal ademt de desillusie.
'Excuse me, could you...?' --> buitenlandse teksten schrijven we doorgaans cursief.
Stonehengde --> Stonehenge
Zouden de mensen die dit monument hadden gemaakt hierover nagedacht hebben? ---> "hadden" moet volgens mij "hebben" zijn.
Een paar maanden reizen en te zien wat de wereld te bieden heeft. ---> te mag weg
De verhalen kunt delen. ---> deze zin is zo niet compleet. Als je hem na een komma achter de vorige zin zet, klopt het wel.
Dank beiden, zoals je zag…
Lid sinds
4 maandenRol
Dank beiden, zoals je zag was ik nogal slordig en gehaast, meestal lees ik de tekst zelf nog 2 keer door of maak ik meerdere proefversies, maar het ontbrak me aan tijd. Ik heb enkele wijzigingen aangebracht.
@Gi, Ook als je een droomreis hebt kan het nog tegenvallen. Of je merkt zoals HP dat soms niet de bestemming maar de reis het hogere doel is
Ik heb je verhaal een paar…
Lid sinds
1 jaar 4 maandenRol
Ik heb je verhaal een paar keer gelezen, Sonnema, en ik vind 'm beter worden per keer. Ik moest wennen aan de min of meer filosofische gedachten over Stonehenge en zijn/haar rol in de geschiedenis. Maar uiteindelijk landde dat en kan ik er ook optimaal van genieten. Je kiest fraaie, niet alledaagse woorden en zinsconstructies en daar ga ik goed op. Over één ding ben ik het voor mezelf wel eens: ik zou de laatste 2 zinnen schrappen. "Alleen. Reizen is leuker als je samen bent, de verhalen kunt delen." Eindig met "Maar hier in de bus voelt het kaal" Dat is volgens mij precies de kaalheid die je zoekt en het benoemen daarvan erachteraan is niet nodig voor je beoogde effect.
Hoi Raymond, dank voor je…
Lid sinds
4 maandenRol
Hoi Raymond, dank voor je feedback. Ja de aanloop is best lang en nodigt weinig uit. Fijn dat je de moeite hebt genomen hem meerdere keren te lezen. Ik zal eens kijken of ik een tweede versie maak met een kortere aanloop en je tip over het einde.
Hoi Sonnema, Heel poëtisch…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Sonnema,
Heel poëtisch en filosofisch geschreven, met een fijn tempo dat de tijd neemt om zowel de omgeving als de gedachten van de hoofdpersoon op papier te zetten.
Het einde vind ik ook een erg mooie conclusie, al snap ik niet zo goed waar het alleen reizen het voor de hoofdpersoon minder mooi maakt? Gedurende de rest van de tekst komt die mij over als iemand die juist erg mindfull is, het 'grotere plaatje ziet' en zich daardoor een onderdeel van een groter geheel voelt: iets wat naar mijn idee juist geen eenzaamheid op zou roepen.
Maar die persoonlijke verwarring doet echt niets af aan de rest van de tekst.
Prachtig verhaal!
Groet,
Nadine