#533 De lunch (aangepast)

Mooi verhaal Job, ik zie het helemaal voor me. Ik snap alleen niet direct de link met de opdracht, misschien mis ik iets?

Laura, ik heb de opdracht onbewust anders ingevuld. Deze week schrijf je over iets wat je personage ooit nog (een keer) graag wil zien. Ik wil hier niet te diep op ingaan, maar ik zou vakanties naar de Alpen graag nog een keer overdoen. Elke droomvakantie kan ik onmiddellijk vergeten en bij deze realiteit heb ik me al jaren geleden neergelegd.  

In ieder geval ben ik blij dat je het een mooi verhaal vindt.

Hoi Job, op zich een mooi verhaal. Het verhaal zou voor mij betekenisvoller lezen als je het als een herinnering van Frank of Inge schrijft. Dat hij of zij terugkijkt op die vakantie. Dan klopt het volgens de opdracht, want dan weet de lezer dat de hp daar nog eens naar terug zou willen. Omdat het verhaal in de tegenwoordige tijd staat, vind ik het vreemd om te lezen dat Frank een vakantie boekt uit een reisgids van 1976.
Het zou een idee kunnen zijn dat je hem die reisgids laat vinden en dat hij bij het doorbladeren de vakantie vindt die ze destijds geboekt hebben. De rest van het verhaal zou ik dan in de verleden tijd zetten.
Je trekt me nu nog niet in het verhaal. Je neemt me wel mee op de wandeling die ze maken, maar het wordt nergens echt interessant. 

Zullen we vandaag gaan wandelen.’ ---> dit is een vragende zin. Ik mis het vraagteken.

Ze wandelen door een dicht geurig dennenbos. ---> achter dicht hoort nog een komma anders slaat dicht op geurig.

‘Kijk’, zegt Inge. ‘Zie je de kleine kapel. ---> Ik zou hier een onderbroken zin van maken. Het is overigens ook een vragende zin.
‘Kijk’, zegt Inge, 'zie je de kleine kapel?

en een mand met sneden brood. ---> mooier leest: gesneden brood.

rijk gevulde borden ---> rijkgevulde

Fief, bedankt voor je reactie. Ik zal de taalkundige opmerkingen verwerken.

Voor de aanpassing heb ik een idee. Weet niet of het dan aan de opdracht voldoet, maar het ligt in de lijn van jou suggestie.

Hoi Job, 

Dit verhaal  leest enigszins moeizaam, omdat het veel over het eten gaat. Dat mag, maar wat het moeizaam maakt is het begin:

‘Inge, het is mooi weer. Zullen we vandaag gaan wandelen?’
‘Nemen we dan een lunchpakket mee?’’
‘Nee, we kunnen ook onderweg ergens iets eten.’

Dit verraad dat er onderweg ofwel geen eten gaat zijn, of dat er iets mis gaat lopen met/ rondom het eten. Een dialoog als deze is in het begin of een holle frase - waarom zou je een simpele mededeling of vraag uitschrijven als die niet meer terugkomt?- of zet meteen de toon/ verwachting voor de rest van het verhaal. 

Daardoor kan de lezer in afwachting wat er met dat eten misgaat, niet veel aandacht meer hebben voor al het andere. Je kan deze dialoog dus weglaten en starten met de wandeling en langzaamaan de honger 'opbouwen'. 

Want dan staat er een goed verhaal, met mooie sfeeromschrijving en een mooi slot!

Groet, 

Nadine

Nadine bedankt voor je inhoudelijke feedback. Ik heb de tekst aangepast. Ik ben blij dat je het slot mooi vindt.

Prima verhaal ... en gemis beschreven. Duitse zelfstandige naamwoorden schrijf je met een hoofdletter. Fleischplatte dus. En er staat ook een keer Franck in de tekst. Graag gelezen. Mijn bergvakanties staan ook nog steeds op mijn netvlies. Wales, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Italië, Spanje, Turkije,  India ... stuk voor stuk de moeite waard.

Hoi Job, ik vind de tweede versie niet meteen een verbetering. Een levensverhaal over jezelf schrijf je meestal niet in de derde persoon. Het leest nu wat vreemd dat Frank over Frank schrijft. 

Op het scherm verschijn zijn tekst ---> verschijnt

Ha Job, 

Ik verwonderde mij wat over het begin, het verhaal kan prima op zichzelf staan zonder het ‘uitzoomen’ naar Frank die zijn levensverhaal opschrijft. Mooi die schildering van het gebedshuis, hun vermoeidheid wanneer ze eenmaal weer aan de wandel zijn. Deze zin schetst meteen mooi het landschap: Ze kijken uit over een gele bloemenzee waar het pad als een beek door heen meandert. 

Hallo Rob, bedankt voor je positieve reactie. Ik heb de tekst op de door jouw genoemde punten aangepast.

Hallo Fief, je hebt helemaal gelijk en de door Frank geschreven tekst staat nu in het ik-perspectief.

Halle Emmy, bedankt voor je positieve reactie. Ik laat de eerste zin staan omdat hij aansluit bij de laatste alinea.

Hoi Job, je neemt ons mee naar een herinnering en een soort weemoedige gedachte. Die kern heb je goed over weten te brengen. Graag gelezen

Sonnema, bedankt voor je reactie

Dag Job, ik richt me vooral op je herschreven versie, ik las die versie 1 niet eerder. Als je een gemis wilt beschrijven zou ik ook niet voor deze vorm kiezen, als hoofdstukje van een levensverhaal. Het geeft mij als lezer een wat gekunsteld gevoel. Je zou er bijvoorbeeld voor kunnen kiezen om hem in de bergen te laten wandelen en terug te denken aan die tijd uit 1976 (begrijp ik), zoals andere bijdragers ook doen in deze opdracht. Hoe dan ook, dank voor je verhaal!