#532 De heimat onzer jeugd

Robbert Welagen schreef op pagina 119 van “Verre Vrienden”:  Misschien is het terugdenken aan een tijd belangrijker dan het beleven van die tijd. Daarvoor hebben gebeurtenissen plaats gevonden: om ze te herinneren, te bespiegelen en erover te mijmeren.  Je hebt maar een paar gebeurtenissen nodig, een handjevol plaatsen, geuren, tinten, geluiden en indrukken, als brandstof voor de rest van je leven.

---------------------------------------
Nog maar enige tijd geleden beschreven de forumleden hier in geuren en kleuren hoe schitterend de herfst kan zijn.Tijdens een wandeling in het park houd ik halt onder een enorme eikenboom waarvan de dikke wortels aan de voet van zijn stam boven de grond uitsteken. Ik begin te mijmeren: plots worden die wortels weer trappen en sta ik met mijn kameraden opnieuw onder een soortgelijke boom op de speelplaats van de jongensschool.

We zijn een handjevol parate kerels die de burcht gaan bestormen. De boom is de imaginaire toren die moet beklommen worden. Elke wortel is een trede van de hoge wenteltrap. Het beklimmen begint. De voorste krijger staat klaar met ingebeelde helm en zwaard en zet de eerste stap. Voorwaarts!

Behoedzaam volgen, één voor één zijn kompanen. Wij stappen in wijzerzin rond en missen geen enkele wortel. Langzaam maar zeker wordt de snelheid opgedreven en alras rennen we om de dikke stam.

Dan stopt de aanvoerder bruusk en knallen we tegen elkaar aan. Er is boven aan de trap tegenstand opgedoken en we moeten terug. Keren is moeilijk op de smalle trap. De laatste moet in tegenovergestelde richting terug naar beneden. Alweer volgen de anderen tot de aanvoerder roept dat we aan de winnende hand zijn en weer in wijzerzin omhoog kunnen.

De inname van de toren duurt nooit langer dan een speeltijd en keer op keer zal de vijand verslagen worden en zal de één of andere burchtvrouw gered worden, waarbij ieder aan zijn eigen liefje denkt.

Wie de andere kompanen waren, weet ik allang niet meer. Ik kan ze dus, alle brieven, facebookberichten, Instagrams, tweets  of e-mails ten spijt, niet vragen of ‘onze’ boom ook in hun lijst van gebeurtenissen voorkomt. Zou hij op hun geheugenkaart ook een onvergetelijk, onuitwisbaar plaatsje hebben ingenomen?