#532 De wraak

Uit: ‘De zomer van het aas' (L’été des charognes) van Simon Johannin: Wij kregen haast parels op de huid van al het vocht in de wolken.
                                                                  *   *   *
“Neem jouw parels maar terug, ik kan ze op mijn huid niet meer verdragen”, sprak de sultana en gooide het kostbare halssnoer op de marmeren vloer van het paleis.
Gabrinus was net teruggekeerd van zijn veldtocht tegen de Hulakken. Verbijsterd luisterde hij naar de scherpe woorden van zijn geliefde Vannita.
“Weet je dat ik mensen heb vermoord om dit halssnoer in handen te krijgen?”
“Zwijg, Gabrinus, ik weet wie je nog in jouw handen hebt gekregen.”
Vannita had uit goede bron vernomen dat haar man tijdens zijn veroveringstocht in zijn tent regelmatig bezocht werd door de wulpse Mylaka. Zij kende de onovertroffen schoonheid van deze vrouw, maar ook haar verdorven reputatie. Dat haar eigenste man zich met haar had ingelaten, vond ze vreselijk. Ze had menig nacht geweend van wanhoop, woede en spijt.
“Het vocht in mijn ogen is opgedroogd, Gabrinus, ik heb geen tranen meer. Verdwijn, ga maar weer soldaatje spelen, dat ligt jou wel.”

De stoere krijgers achter Gabrinus, hun hoofdman, zagen hoe hij totaal verslagen naar zijn vrouw keek. Hij, de onoverwinnelijke sultan die door alle stamhoofden van de volkeren uit nabije en verre streken werd gevreesd.

Een lach speelde rond de mond van de knappe Roffolus. Hij had zijn sultan niet zomaar verraden. Lang voor die haar hart had ingepalmd, was hij degene die Vannita had aanbeden, niet enkel om haar schoonheid, maar ook om het ontzaglijke fortuin van haar familie. Zijn wraak zou zoet zijn, zo zoet als de smaak van de lippen van Mylaka. Hij was een van de vele minnaars geweest van deze vurige mannenverslindster en had haar op het pad gebracht van de sultan. Zodra Gabrinus in de val was gelopen had hij er voor gezorgd dat Vannita werd ingelicht.

Roffolus’ toekomst was verzekerd.