#529 - Fuck herfst

Schrijven over seizoenen, ik heb er überhaupt niets mee, en over de herfst zelfs minder dan niets. Bladeren van de bomen van de buren vallen vooral bij ons in de tuin, oplaaiende onwil bij alle huisgenoten om de hond uit te laten leidt tot onverkwikkelijke ruzie, mijn voeten worden ’s avonds toch weer koud ondanks de recent aangebrachte peperdure vloerisolatie, het kapsel van mijn echtgenote waait constant uit fatsoen, zelfs bij het overbruggen van het kippenstukje tussen parkeerplaats en voordeur en onze kinderen klagen luidkeels over fietsen met tegenwind, over plotse plensbuien niet te spreken. En dan wonen we ook nog in Nieuwegein, voor eeuwig verbonden aan die kutherfst door het lied van stadsgenoot Spinvis, waarvan de tekst zelfs voor doorgewinterde Nieuwegeiners volslagen onbegrijpelijk is: de liefde slaapt in donker cellofaan, ‘s nachts in Nieuwegein, ze zweeft tussen de snelweg en de maan, de maan is doodgegaan. De schrijfcoach-van-dienst zal vast begrip ervoor hebben dat ik het aantal woorden van dit citaat optel bij het maximum dat ze gesteld heeft voor deze opdracht, ten eerste omdat ik ze van een ander heb gejat, ten tweede omdat ze nul en generlei gewicht hebben. Collega-stukjesschrijver TonyCoppo zei het bij de vorige opdracht treffend: er valt niet veel te snappen, buiten wat er staat. En dat geldt ook voor de herfst en dit stukje.