#528 Zondagmiddag (was Het interview)

Wauw, je weet mijn fantasie aan te zetten. Je geeft steeds kleine kadertjes, van een veel groter geheel. Mijn fantasie moet aan het werk om de grotere gehelen in te vullen. Toch had er voor mij wel iets meer invulling mogen zijn, het blijft nu wel erg aan de oppervlakte. Je schrijfstijl is prettig trouwens, leest lekker.

Bedankt voor je positieve feedback. Zelf enorm gezocht hoe deze opdracht in te vullen. Dit is bij 450 woorden het grote dilemma: het levensverhaal van James is nog lang niet verteld. 

Tijdens het lezen bemerk ik bij mezelf ergernis over de interviewster; ze laat allerlei interessante thema's liggen. Mocht ik dit op de radio horen dan zou ik het waarschijnlijk uit frustratie afzetten. In het verhaal, dat overigens prettig leest, had ik het fijn gevonden als tóch de tijd was stilgezet en er een periode uitgediept was (zoals de opdracht ook luidde). Dat maakt het wat mij betreft interessanter, want zoals James al zegt: 'iedereen leidt een bestaan waarin bijzondere gebeurtenissen zitten'.

> wordt een karaf water en met twee glazen -> wordt een karaf water en/ met twee glazen

Het verhaal leest prettig, maar voor mij mist er ook wat. Het blijft nu een beetje bij een 'opgesomd' levensverhaal, met een interviewer die niet echt helpt om wat meer diepgang erin te brengen. Ik denk dat er wat meer te halen is als de hoofdpersoon focust op slechts één of twee momenten en daar zijn 'zou ik het nu anders doen' vraag over laat gaan. Er zitten voldoende aanknopingspunten in dit verhaal.

Klein terzijde: in het begin wat veel 'uit' kort na elkaar. Uitgebreid, uitzending, uitgezonden.

Anneke en Hadeke bedankt voor jullie kritische feedback. Voor mij betekent dat terug naar de schrijftafel. De herziene versie zet ik dan boven de originele.

Het verhaal aangescherpt en aangepast. Ik hoop dat het goed leest en beter bij de opdracht past. Ben benieuwd naar jullie reacties.

Die verrekte grens van 450 woorden... lastig lastig. Ik zie je worsteling in de tekst terug. Ook in de nieuwe versie blijft het voor mij te veel aan de oppervlakte bewegen, ik mis de diepte, de mogelijkheid om mij te verbinden met James, zijn pijn te voelen. Volgens mij leg je de lat voor jezelf te hoog en kun je beter inzoomen op een enkel sleutelmoment, daar meer de diepte mee zoeken. Die 450 woorden zijn te weinig om een levensverhaal te kunnen vertellen.

Desalniettemin graag gelezen!

Martin

Bedankt voor je feedback en zal ik eens inzoomen op een sleutelmoment. Ga ik nu nog een keer terug naar de schrijftafel. Oefening baart kunst.

Versie 1 verwijderd en een versie 3 toegevoegd. De invulling ontstond vannacht ergens in mijn onderbewuste en tijdens de ochtendwandeling met mijn Engelse Setter Tom. Met popmuziek uit de jaren 60 op de achtergrond deze versie geschreven.

Bewust geplaatst omdat ik benieuwd ben naar de feedback van de jullie en de coach. Het schrijven over een introvert persoon vind ik lastig. Feedback en tips worden dan ook erg gewaardeerd door mij. 

De worsteling blijft... het komt ook door je keuze om bij de woorden van je hp te blijven. Hij vertelt het, maar dat vormt ook een glazen muur voor mij als lezer om het met hem mee te kunnen voelen. Stilistisch zijn er allerlei andere mogelijkheden waar je mee zou kunnen spelen. Maar soms wil het gewoon effe niet ;-)

Martin je raakt de kern van mijn dilemma: de glazen muur. Het verhaal is een aangescherpte autobiografische beschrijving. James heeft inderdaad een glazen muur om zich heen gebouwd. Dit heeft twee oorzaken, waarvan ik van een de consequenties pas veel later ben gaan beseffen. De bijwerkingen van langdurig prednison in mijn jeugd. De tweede is dat emoties vaak leiden tot forse astma-aanvallen. Een schild om je heen is dan veilig alternatief. En ik wilde mijn chronisch ziekzijn niet gebruiken. Dan had de klok direct stilgestaan.

En aan 450 woorden heb ik in dit geval te weinig. Moest na elke versie flink schrappen. Als oefening was het voor mij nuttig. Nu nog leren hoe ik James beschrijf terwijl ik zijn glazen muur langzaam afbreek.

Hi Job, dat laatste zal een mooie maar stevige oefening zijn; het afbreken van de glazen muur. Vanuit het verhaal is inderdaad merkbaar hoe de hp het voelen liever achterwege laat. Zeer begrijpelijk ook!
Vanwege al het herschrijven, en dat binnen een paar dagen, is het overzicht denk ik een beetje kwijt. Zo wordt uit deze laatste versie niet duidelijk dat het idee van het interview is om de tijd op een bepaald moment van het leven stil te zetten. De zin 'Ik kan me geen voorstelling maken van een moment dat ik wil veranderen' komt voor de lezer dan uit het niets zoals ook later het stilzetten van de tijd.
Ook zie ik dat je zoekt naar een andere stijl terwijl de stijl die je in het begin had, er ook nog in zit. Daardoor loopt het verhaal niet lekker meer. Toch vind ik het een veel betere versie dan de eerste en al veel fijner om de worsteling van de hp in dat moment te lezen dan het eerdere 'volledige' levensverhaal in een paar woorden.

> Ik liet mijn haar langer groeien, waarbij hij vond dat een kappersbezoek weggegooid geld was .’
‘Ik beluister hier toch enig verzet. 
--> deze snap ik niet, want als kappersbezoek weggegooid geld was, is je haar laten groeien geen verzet?

De tekst van de muziek drukt het prachtig uit, mooi gekozen bij dit verhaal.

Anneke bedankt voor je feedback. Doe een paar kleine aanpassingen in de tekst naar aanleiding van jouw feedback. Vind het fijn dat je kritisch meeleest. Ik heb nu inderdaad over dingen heen gelezen, die jij terecht opmerkt.

'Ik kan me geen voorstelling maken van een moment dat ik wil veranderen' - deze zin haal ik eruit. De timer verdwijnt ook.

(Ik liet mijn haar langer groeien, waarbij hij vond dat een kappersbezoek weggegooid geld was .’
‘Ik beluister hier toch enig verzet.') James ging wel regelmatig naar de kapper maar na een kappersbezoek was er nauwelijks haar af. Voor zijn opleiding tot leerkracht moest het wel verzorgd zijn. Kan de zin wel aanpassen, heb daar nu wel de ruimte voor.

Dag Job

Dank voor je tekst(en). 

Ik vind met een aantal andere lezers dat je tekst wat aan de oppervlakte blijft, dat kan te maken hebben met de woorden-limiet, maar lijkt me vooral te liggen in je te lange introductie. Als je dat reduceert tot één paragraaf kan je meteen naar de essentie duiken.

Dat kan je de mogelijkheid te geven wat verder te gaan, als je het hoofdpersonage de emotie laat voelen en dat kan overbrengen aan de lezer, dan staat je verhaal er. Ik zou ook geen sprongetje maken naar de broer of naar het huwelijk omdat je dan het geheel overlaadt en daardoor blijf je worstelen.

Korte tekst impliceert: kill your darlings.

Johanna

Wat Johanna zegt snijdt hout, net als de gegronde feedback van Anneke. Hoewel het niet uit hoort te maken: ik heb mij niet gerealiseerd dat je stuk autobiografisch was. Dat nu wetende, heb ik nog meer begrip voor je worsteling. Voor jou als schrijver ís het al dichtbij, misschien iets té. Jezelf laten zien, in alle kwetsbaarheid, is verrekte moeilijk. Dubbel respect voor je schrijfwerk van deze week!

Martin

Dank je Johanna. Ik ga hier voor mijzelf mee aan de slag. Zoals ik al eerder opmerkte: oefening baart kunst. Al zal ik de feedback in dit proces missen.

Prettige schrijfstijl, maar de antwoorden van de ik-persoon zijn te 'netjes', te literair om door te kunnen gaan voor radio-interview. Probeer de spreektaal te benaderen, maak fouten die je ook verwacht als mensen iets vertellen in plaats van schrijven.
Verder mis ik ook een diepere laag en een deel van de opdracht (wat zou je veranderen), maar daar is al genoeg over gezegd.

Musonius bedankt voor je nuttige feedback. Ik ga hier zeker mee aan de slag. Maar laat een en ander nu eerst even bezinken.

Mooi het Beatlesnummer hertaald. Misschien had je ermee moeten beginnen. Nu pel je de tekst gelijk een ui, maar dan met te weinig lagen. Huilen lukt dan niet meer.

Rob bedankt voor je feedback. Ik ga met deze opdracht nog een keer aan de slag. Kijken of ik een diepere laag zichtbaar kan maken voor de lezer. 

Ik heb nu gekozen voor een ik-perspectief. Het verhaal is hierdoor helemaal omgegooid. Van de week bij de huisarts het nog even over mijn glazen muur gehad. Ze gaf aan dat dit voor mij een veilig verdedigingsmechanisme is vanwege mijn ernstige allergische problematiek. Ik hoop dat dit verhaal jullie als lezer meer meeneemt in de gegeven opdracht.