#527 Clos Montmartre

De meeste mensen genieten van het uitzicht over de wijngaard en de Sacré-Cœur basiliek, maar aan het eind van het terras bestudeert een jongen de klaprozen.
“Mooi, hè?” De jongen schrikt even, maar glimlacht dan.
“Voor mijn opdracht schilder ik een stilleven. Deze bloem is parfait,” zegt hij. Ik knik. Vol passie vertelt hij over zijn liefde voor schilderen, ondanks de steun van zijn familie. Hij toont zijn kunstwerken op zijn mobiel.

“Wie is je leraar?” vraag ik geïnteresseerd.
“Monsieur Lefèvre.” Mijn hart springt op.
“Aha, Henri Lefèvre. Ik heb ook met hem geschilderd.” Wat we verder deelden, houd ik voor me.
Ik vraag of hij Picasso’s eerste studio, Bateau-Lavoir, heeft gezien, maar hij schudt zijn hoofd. Als schilder moet je die gezien hebben. Bij de etalage toont hij oprechte interesse. Ik mag deze jongen wel.

“Denk je dat je je stilleven binnen 23 dagen af kunt hebben? Dan mag je het exposeren in mijn atelier om de hoek. Ik kan je voorstellen aan twee andere jonge schilders.” De jongen kijkt me met grote ogen aan. Tevreden glimlach ik.
“Kom, we zoeken een lijst voor je uit.” Ik pak mijn sleutel en stap naar binnen. Ik weet meteen welke lijst ik deze jongen wil geven. Hij neemt de lijst aan, nog steeds sprakeloos, en draait hem verticaal.
“Ik daag je uit om de klaproos horizontaal te schilderen. Iedereen kiest verticaal. Wees anders.” Ik kijk hem uitdagend aan en wacht op zijn antwoord.
“Oui, formidable. Dank u!” zegt hij blij, alsof hij nu pas begrijpt wat ik zei. Ik geef mijn visitekaartje.
“Stuur af en toe je vorderingen door, dan kan ik je tips geven. Monsieur Lefèvre kan dat natuurlijk ook.” Hij heeft het van de meesteres geleerd, moi!