#527 Le fabuleux destin d'Amélie Poulain

Ik had de opdracht gekregen om een stuk over Amélie Poulain te schrijven en wonder boven wonder bleek er ook nog budget te zijn om naar Parijs af te reizen en een bezoek te brengen aan Montmartre. De consumpties waren weliswaar voor eigen rekening maar welke beginnend journalist maalt erom dat hij zijn wijntje in Café de 2 Moulins zelf moet betalen als de rest van het verblijf op kosten van de baas is.
Net toen ik het glas aan mijn lippen wilde zetten, zag ik haar zag zitten. Was ze het echt? Ik wreef met beide vuisten in mijn ogen, stelde nog eens extra scherp, en verdomd, ze moest het zijn. Het was misschien wel tien jaar geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hadden maar ze was geen spat veranderd. Nog precies dezelfde ongelofelijke spetter. Meteen voelde ik ook de verscheurende pijn van toen. Ik slikte, sloeg m’n ogen neer en probeerde mijn ademhaling weer op orde te krijgen.
Nog voor dat gelukt was stond ze voor me. “Hallo,” zei ze.
“Tien jaar,” mompelde ik.
“Wat voert jou hierheen?”
“Niks. Eh werk. Amélie.”
“Ah, de liefde. Waar is ze, ik wil wel kennis maken.” Ze nam haar befaamde pose aan, handen in haar zij, benen gespreid. Die fantastische lange benen. En dan dat rokje, en die panty. Hakken. Natuurlijk hakken.
“De film,” bracht ik uiteindelijk uit.
“De film.” Ze dacht even na. “Je hebt geen vriendin. Je komt voor mij. Wil je met me naar bed?”
Ze was dus echt geen spat veranderd. Ik wilde mijn wijn in een keer achterover slaan maar ik voelde dat mijn keel dichtgeschroefd zat, alsof ik gewurgd werd.
“Mijn vriendin is in Nederland,” loog ik.
“Wil je met me naar bed?” Ze plantte haar handen op mijn tafeltje en boog voorover. Ook deze houding kende ik maar al te goed. Ik voelde hoe ik brak. “Je wil met me naar bed.”
Ze pakte mijn wijnglas, nam er een flinke slok van, veegde haar lippen af met de achterkant van haar hand en zei: “Kom, we gaan.” Ze draaide zich om en liep naar de deur, wiegend met haar heupen. Ik hees mezelf omhoog en voelde hoe de beweging de oude wond openscheurde. Ik moest, het kon niet anders.