#527 Verliefd

Fleur staat hand in hand met Hugo bij de ingang van Cimetière de Montmartre. Ze pakken de gratis kaart en begeven zich op weg. De  goudkleurige gevallen bladeren geven samen met de herfstzon de necropolis een mysterieuze uitstraling. Ze willen in ieder geval de graven van Heinrich Heine, Stendhal, Edmond de Goncourt en Emile Zola bezoeken. Vol ontzag kijken ze naar de oude eenvoudige zerken en monumenten. 

Opeens ziet Fleur een zwarte kat met okerkleurige ogen die zich op een marmeren tombe in het zonnetje ligt te koesteren. Ze kijkt vertederd naar een van de vaste bewoners van deze plek en neemt uitvoerig de tijd om hem gade te slaan.
Hugo zegt:’ Ik ben hier gekomen voor de graven niet voor de katten.’
‘De graven lopen toch niet weg?’
‘De katten kunnen van mij de boom in.’
Het lukt hem weer om de kat in de gordijnen te jagen. Fleur kijkt hem nijdig aan.
Hij draait zich geërgerd om en kijkt over de begraafplaats. Zijn vriendin blijft onverstoorbaar op haar hurken het dier in zijn zwarte bontjas observeren. 
’ Jij lijkt wel een beetje op haar. Ook jij gaat graag je eigen gang.’
Pisnijdig kijkt hij haar aan en bijt haar toe:
‘Ik heb een ander idee bij een bezoek aan een kerkhof vol beroemdheden.’

Fleur reageert met:’ Ok! Ik wil straks ook nog naar het graf van Théophile Gautier, schrijver en groot poezenliefhebber.’
Frank schudt minachtend zijn hoofd. De katten kunnen hem gestolen worden.
De begraafplaatsbewoner is opgestaan en Fleur steekt haar hand uit om hem eraan te laten ruiken. De poes geeft haar kopjes als ze hem liefdevol  begint te aaien. 
Haar vriend loopt dan langzaam door en kijkt haar getergd aan.
Poeslief zegt hij :’ Blijf jij maar hier. Ik heb liever een zwerfhond dan een straatkat.’