#526 - In slow motion

“Dan gaan we samen. Je denkt toch niet dat ik zomaar alles opgeef, Frederik? Weet je hoe lang ik heb geploeterd om tot hier te komen?”
“Bas, luister. Je moet…”
“Ik moet helemaal niks. Jij wel, namelijk beseffen dat ik de sleutels van jouw kantoor in handen heb. Ik heb de foto’s, weet je nog?”
“Hoe helpt het jou als je mij besmeurt, Bas? Dat is toch niet fair?”
“Fair, niet fair, wat kan mij dat schelen. Jij bent de MP, los het op.”
“Hoe dan?”
“Ontken het. Zeg dat het niet waar is. Deepfake, nepnieuws, AI, de Russen.”
“Ze hebben je gefilmd, Bas. Met je broek op je enkels, in dat bos.”
“Dat was ik niet.”
“Bas…”
“Dat was ik niet, punt uit.”
“Je auto stond op de parkeerplaats.”
“Nou en?”
“Die jongen in het ziekenhuis noemt jouw naam…”
“Alsof ik mijn naam tegen zo’n knaap zou zeggen!”
“… en zegt dat je daar elke week kwam.”
“Elke week, elke week…”
“En bekend staat als een ruwe gast. Bas, je aftreden is onvermijdelijk.”
“Neeheehee Frederik. Jij moet staan voor je mensen, anders zijn we allemaal de lul, wandelende schietschijven, prooi voor die roedel wolven die zich pers noemt. En ik heb die foto’s, dat moet je niet vergeten.”
“Ah ja, die foto’s, goed dat je dat zegt. Breng ze maar naar buiten.”
“Wat?!”
“Vooral doen.”
“Frederik, dat gaat je vrouw niet leuk vinden…”
“We zijn vorig jaar uit elkaar gegaan, Bas.”
“Maar dat meisje dan…”
“Dat ‘meisje’ is mijn vriendin. Leuk gaat ze het vast niet vinden, maar jij bewijst er eens te meer mee wat voor een lul je bent.”
“Frederik…”
“Meneer voor jou. Ik verwacht vandaag nog je ontslagbrief. Zo niet, dan gooi ik je er morgenochtend eigenhandig uit.”

De klik waarmee de verbinding werd verbroken dreunde lang na in het hoofd van de vallende minister.