#526 Leren lopen onder vallen

 

Er leefde eens een kleine jongen die niet mocht vallen.

Vanaf de dag dat hij begon te kruipen werden door de bezorgde ouders, zijn beentjes aan elkaar geknoopt. Zij  hadden geleerd dat vallen pijnlijk is en het opstaan nog veel pijnlijker. Dat wilden ze hem besparen. 

‘s Nachts kregen zijn beentjes de vrijheid, maar de kanten van zijn bedje waren zo hoog dat hij er niet uit kon klimmen.

Zo leefde Hansje lang in een kleine benauwende wereld.

Geen klimmen in hoge bomen voor hem. Geen zwempartijen in een golvende zee. Geen schelpjes zoeken op het strand of diepe putten graven. Geen ontdekkingsreizen in die avontuurlijke wereld. Geen kattenkwaad uithalen met vriendjes. Niet met de blote voetjes in de regenplassen stampen. Het vallen moest totaal uitgesloten zijn.

Er waren wel de boswandelingen op vaders sterke schouders. Er was het koesteren op moeders veilige schoot. 

Hansje zat uren voor het venster. Er waren de mooi gekleurde bloemen. Hansje kende ze allemaal bij naam, maar kon ze niet plukken

Er waren de vogels die in het gazon hipten, op zoek naar wormen en met hun gevuld buikje, hun vleugels spreidden om naar hun verborgen nesten te vliegen.

 

Op een dag werd Hansje in een rolstoel naar school gereden. 

Hij leerde schrijven en rekenen. Aardrijkskunde en geschiedenis.

Hij leerde dat China een land is met een andere cultuur. Dat er in Indonesië werkende vulkanen zijn. Dat oceanen onmetelijk diep en bergen onmetelijk hoog zijn. Dat vliegtuigen en schepen mensen naar die verre landen brengen.

Hij leerde tijdens de pauzes toekijken bij de speelsheid van zijn klasgenootjes.

Er was één belangrijke zaak. De jongen leerde niet lopen.

Tot Hansje leerde dat er meisjes waren.

Hij werd verliefd. Hij wilde ze kussen

Het kon hem niets schelen dat hij zou vallen.