#525 Ik praat soms in mezelf …

… dan weet ik tenminste dat het een interessant gesprek oplevert.

Op school waren mijn mislukkingen in wiskunde niet mijn fout. Ik had die richting niet zelf gekozen, ze werd mij opgedrongen. Gelukkig kon ik het compenseren met mijn briljante talenkennis.  De leraar Frans die mij op mijn veertiende strafte voor mijn onkunde praatte ik onder de tafel toen hij jurylid was voor het eindexamen op mijn achttiende.

Was ik bij aanvang van mijn beroepsleven echt zo goed of had ik alles te danken aan de voorspraak van de vader van een vriendin?  Lag het aan mij dat ik in mijn verdere carrière dikwijls van werk veranderde? Voor mijn zesde job werd ik toch als enige hogeschoolstudent gekozen uit een groep van kerels die  universitair geschoold waren. Ik had toen blijkbaar de ervaring, die zij misten en misschien ook wel de ‘looks’ die de toekomstige baas erg op prijs scheen te stellen.

Als ik in mezelf kijk hoef ik toch geen spijt te hebben van wat ik heb bereikt? Of maak ik mij dat alleen maar wijs? Ben ik wel degene die men denkt dat ik ben of die ik zelf denk dat ik ben?