# 524 - De wandeling

Waarom fietste ik toen eigenlijk zo hard? Ik had nog alle tijd van de wereld en toch reed ik alsof de duivel mij op de hielen zat. Nu ik weet dat hij mij komt halen, kan ik niet harder. Dat ik hier nooit uit de bocht vloog of met mijn fiets tegen het paaltje knalde is een wonder. Bij regen wordt dit asfalt spekglad. Reed ik toen trouwens niet over tegels? Ik voel weer even de cadans van tegelranden door mijn lijf golven. Oh nee, dat was pas aan de andere kant van de brug. En waar is dat paaltje eigenlijk gebleven? Mijn blik glijdt over het rode asfalt. Even verderop heeft het wegdek een litteken.

Ik kijk weer op. Wat doe ik hier nu eigenlijk? Vanochtend leek het nog een goed idee om hierheen te gaan. Ik zei iets over de ‘lokroep van geboortegrond’ en dat het tijd was voor een ‘trip down Meiboomlaan’. Rachel knikte begripvol. Hoewel ze het probeerde te verbergen kon ik de opluchting van haar gezicht lezen toen ik zei liever alleen te willen gaan. Nu vraag ook ik mij af wat ik hier doe. Tot dusverre heb ik slechts flarden van herinneringen ontmoet. En zodra ik meen te voelen wat ik toen voelde of denk wat ik toen dacht, vervliegt het gevoel en vervaagt de gedachte weer. Doorlopen maar.

Ik vervolg mijn weg en loop de route die ik toen vaak in omgekeerde richting nam. Langs de sloot, de brug over en op het einde naar links, ik kan hem nog dromen. ‘Over de brug’ woonde Rachel in wat bekend stond als het betere deel. Nu ik hier loop valt mij op dat van de toenmalige branie van de buurt weinig over is. Het groen van de goed onderhouden tuinen heeft plaatsgemaakt voor donkere tegels en verkleurde bouwmarktschuttingen. In mijn herinnering weerstonden de huizen schouder aan schouder trots de regen en wind, anno nu wankelen ze op hun benen en lijken ze geen enkele moeite meer te doen om de sporen van vermoeidheid en ouderdom te verbergen. Ik loop snel door. Ik weet niet waarom maar ik merk dat het mij wat doet om het decor van mijn jeugd zo onttakeld aan te treffen. Misschien omdat ik hoopte hier mijn vroegere zelf weer te kunnen zien. Helaas fietst hij hard weg en kijkt hij niet meer om.