523 - Regen de Tegels

De deur valt achter hem in het slot. In de ochtendschemering ziet hij aan de overkant wat schimmen over straat schuiven. Het is te donker om te zien of het buren of bekenden zijn. Terwijl hij naar de bakker loopt voelt Bob de Vries…

‘…Ja, nee, stop maar; dit gaat nu al helemaal fout. Kijk ik begrijp dat je een sfeer probeert neer te zetten om je korte verhaal uit de verf te laten komen, maar er zijn grenzen. Bob de Vries. Serieus? Wie heet er nou Bob de Vries? Ja, ik kennelijk, maar we weten allebei dat het afbreuk doet aan de geloofwaardigheid van dit verhaal.’

Hij houdt van de rust van de vroege ochtenduren. Het geeft hem het gevoel dat niet alleen de straat van hem is maar ook een beetje de stad.  Diederik van Renselaer…

‘veel beter.’

…hoopt dat het voorjaar…

‘Stop maar weer. Voorjaar, zo voelt het misschien maar onder de titel van dit verhaal staan een datum en tijd. De lezer ziet heus wel dat je dit op een zonnige zondagochtend op het forum hebt gezet.’ 

…najaarsweer nog lang op zich laat wachten. In gedachten verzonken loopt Diederik door.

‘Dag Diederik!’ hoort hij tot zijn schrik. ‘Hoe is het man?’ Als hij opkijkt ziet hij het olijke hoofd van zijn oud-klasgenoot Michiel Olij.

‘Dag Michiel, het gaat wel. Ik ben wel eens in betere verhalen geschreven maar je kunt niet altijd zes gooien hè.’

‘Helemaal gelijk. Gaat dit verhaal nog ergens heen?’

‘Nee ik ben bang van niet. In de weekopdracht stond een maximum van driehonderd woorden en we zitten nu al op tweehonderdachtenzestig.’

‘Oh, nou dan ga ik er weer snel vandoor. Het beste hè.’

‘Dag Michiel.’

‘Zeg Ruiten, gaat dit verhaal nog ergens heen of…?’

Diederik voelde nattigheid, een eerste regendruppel landde op de tegels, tijd om weer naar huis te gaan.