#521 De tuinier

De tuinier

Ik twijfel. Natuurlijk moet ik het melden, maar als ik dat doe vernielen ze alles. Ik zie de agenten al met hun lompe voeten mijn echinacea's vertrappen en die vijg staat dicht bij. Als ze gaan graven beschadigen ze zeker haar wortels. Wat als ze met een graafmachine willen komen om te kijken of er nog meer liggen?

‘Wat is er met jou aan de hand? Je ziet eruit alsof je een lijk hebt gezien!’ vraagt Marc, mijn huisgenoot. We huren samen het pand. Ik heb de benedenverdieping en de tuin; hij boven. Vroeger woonde hij hier met zijn man, maar die werd vermist. Na een jaar werd de zoektocht gestaakt. Ik zocht destijds een woning; hij had ruimte over en we hadden allebei behoefte aan menselijk contact.

‘Heb ik ook,’ zeg ik. Even overweeg ik om het hem te vertellen, maar ik bedenk me. ‘Ze hebben weer een pompoen de nek omgedraaid. Die rotbeesten!’

‘Gebruik dan gewoon van dat slakkengif,’ zucht Marc. ‘Je bent te zachthandig.’ 

Ik ga niet nog een keer uitleggen waarom dat een slecht idee is. Gif komt altijd ergens terecht. Ik was mijn handen. De vertrouwde geur van lavendel kalmeert me niet. Hoe ik ook schrob en schrob, er blijft grond onder m’n nagels zitten. Van die vieze zwarte randjes. Eerst had ik gedacht dat het misschien een beest was. Iemand die z’n hond had begraven ofzo, maar de botten waren te groot voor een viervoeter. En die schedel was onmiskenbaar. Ik heb me altijd afgevraagd waarom die vijg het zó goed deed. Niet echt een tuiniers tip die ik kan delen met gardener’s world, denk ik cynisch. Het zou toch niet…? De man van Marc?? Hoe komt hij daar dan? Zou Marc hem… dat zou hij toch niet doen?

Hij is ertoe in staat.

Ik schrik van deze gedachte, maar weet tegelijkertijd dat dit waar is. Marc is tot zoiets in staat. Rustig, beheerst, gepland.

Ik moet naar de politie. Dan denk ik weer aan mijn echinacea's en de vijg. Ze heeft me zoveel fruit gegeven dit jaar. Wat ik moet doen is heel simpel. Die man kan ik toch niet meer helpen. Mijn tuin daarentegen…