#520; Bij de achterdeur.

De stoel kraakt als ze rechtop gaat zitten. De stemmen van de TV dringen zich aan haar op. Hoe lang heeft ze liggen slapen in haar stoel? Met een traag gebaar doet ze de TV uit. Ze luistert naar de stilte. Ze sluit de gordijnen en voelt of de deuren op slot zijn. Het huis is donker, maar ze vind haar weg naar boven. Ze strekt haar lichaam uit  in het grote, koude bed. Ze voelt dat haar lijf zwaar is van vermoeidheid. Langzaam dwaalt haar geest weg van de werkelijkheid en valt in slaap.

Er dringt een geluid door in haar onderbewustzijn. Ze doet haar ogen wijd open in het donker, ze spitst haar oren. Ineens klaarwakker luistert ze. Een bonk, geschraap, gemompel. Het kraken van het scharnier van de poort en de harde klap dat deze dichtvalt. Voetstappen bij de achterdeur.

Haar hartslag versnelt, ze voelt dat het zweet haar uitbreekt. Ze gooit de deken van zich af, maar rilt als ze de koude lucht op haar warme lijf voelt. Haar hart bonst, wilde gedachten gaan door haar hoofd. Ze had hem niet verwacht, ze had al een tijd niets van hem gehoord. Ze voelt haar maag samenknijpen in een pijnlijke kramp. ‘Hij is weer terug, hoe is hij eraan toe?’ Harde knokkels op het raam. Dringend, dwingend gefluister;  ‘Ma, doe open. Ik ben het. Laat me binnen.’

Ze trekt de deken omhoog tot haar kin. Ze rilt, ze zweet, haar handen trillen. Haar gedachten vormen een roep omhoog; ‘Help mij. Help hem. Laat dit voorbij gaan. Ik kan het niet. Niet in de nacht.’ De harde knokkels worden een vuist. Een harde bonk op het raam. Haar hartslag gaat wild omhoog. Dan geschuifel, gekraak, een harde klap van de poort die dichtgetrokken word. Onregelmatige voetstappen die zich verwijderen.

Ze rilt, ze stapt uit bed en slaat haar ochtendjas om zich heen. Op blote voeten loopt ze naar het slaapkamerraam aan de voorkant van het huis. Voorzichtig kijkt ze door de kier van het gordijn. In het vage licht van de straatlantaarn ziet ze een man met een fiets aan de hand, tassen achterop, rugzak op zijn rug. Ze kijkt hem na, tranen druppen op de mouw van haar ochtendjas. Haar zoon, haar jongen, de man die hij geworden is. Het verdriet en de spijt wellen in haar op. Ze haalt diep adem, langzaam zakken haar schouders. Ze veegt de tranen van haar gezicht. Ze zucht diep en draait zich om.