#520 Help alstublieft!

Zodra ik de tv uit zet, wordt het stil in huis. Ik gooi de lege zak chips weg en maak me klaar om naar bed te gaan. Op het moment dat ik de dekens over me heen trek, hoor ik buiten voetstappen. Ik glimlach en kan niet wachten tot Paul naast me komt liggen. Maar in plaats van het vertrouwde geluid van zijn sleutel in het slot, wordt er op de deur gebonkt. Ik schiet overeind. Dit is Paul niet. Hij is juist degene die er altijd op hamert dat we stil moeten zijn voor de buurkinderen die al liggen te slapen.
Mijn hart bonst in mijn keel als ik uit bed kom. Wie staat er op dit tijdstip nou weer als een gek op mijn deur te bonken? Snel sla ik mijn badjas om me heen en loop dan voorzichtig de trap af.
“Help alstublieft!” klinkt een hoge stem, gevolgd door gebons op het keukenraam. Ik aarzel, maar de paniek in de stem haalt me over om toch de deur te openen. Een meisje van hooguit vijftien jaar staat verwilderd in de voortuin. Blonde plukken zijn uit haar strakke paardenstaart geschoten.
“Wat is er aan de hand?” vraag ik verbaasd, terwijl ik mijn spanning wat voel zakken. Dit meisje heeft duidelijk geen kwade bedoelingen, al begrijp ik nog steeds niet wat ze hier doet. “Waarom sta je ’s avonds laat op mijn deur te bonken?”
“U moet helpen,” smeekt ze. “Ik weet niet wat ik moet doen, help alstublieft.” Ze barst in tranen uit en ik leg mijn hand op haar schouder.
“Kom even binnen,” zeg ik, kalmer dan ik me voel. Wat is er aan de hand waardoor dit meisje zo in paniek is?
“Nee, u moet meekomen!” Ze trekt aan de mouw van mijn badjas. “Kom nou, alstublieft.”
“Waarom?” probeer ik opnieuw.
“U moet helpen,” mompelt ze weer. Ze draait zich om en rent weg. Ik aarzel even, maar besluit haar dan te volgen. Vlug draai ik de voordeur op slot en haast me achter haar aan, terwijl ik hoop dat niemand me in mijn badjas ziet lopen.
“Leg me nu eerst eens uit wat er aan de hand is,” dring ik aan als ik naast haar loop. Ik moet moeite doen om haar op mijn pantoffels bij te houden.
“Die ene auto kon niet meer op tijd remmen.” Eindelijk lijkt haar paniek wat minder te worden. “Die andere reed er zo tegenaan en ik heb geen telefoon om een ambulance te bellen.” Ik begin te begrijpen wat er aan de hand is en pak meteen mijn telefoon. We slaan de hoek om en dan zie ik waardoor ze zo van slag is. Twee auto’s staan in elkaar gedeukt midden op de kruising. Ik toets het alarmnummer in, als ik plotseling de grijze Opel herken.
“Nee,” mompel ik en ik ren naar de auto toe. “Nee! Paul!”