#520 Lindisfarne

Opeens klonk er gebonk. Had hij al geslapen? Wekte een broeder hem voor de metten? Nee daar klonk het weer. Opeens herinnerde Ciaran zich weer dat hij poortdienst had. Snel trok hij zijn pij aan en rende naar de grote poort. Ernaast was een klein luikje dat met een groot ijzeren hangwerk op slot zat. Nogmaals werd er hard op het ruwe hout geslagen. Ciaran's vingers leken wel in de knoop te zitten, maar uiteindelijk lukte het om het luik te openen. Buiten was het donker. Er flonkerden een paar sterren en aan het geluid van de golven kon je horen dat het opkomend tij was. Aan de andere kant van de poort stond een kleine man, eigenlijk nog een jongen.

'Wat is er jongen? Het gastenverblijf is vol, en de ziekenboeg is alleen voor de ernstig zieken en gewonden.'

De jongen begon druk te praten en te gebaren, maar Ciaran verstond slechts een paar woorden Angelsaksisch en verder sprak de jongen rad in een vreemde taal. Wat moest hij doen? De abt was weg en de prior, broeder Oswin, was een brompot als hij 's avonds gestoord werd. Ciaran dacht terug aan de nacht lang geleden. Een donkere nacht toen hij zelf toevlucht zocht in het klooster en genade vond. Met een zucht begon hij de deur in de poort te ontgrendelen. Nog voordat hij de deur open had, stak de jongen de herdersstaf die hij in de handen had gehad in de kier. Achter de duinen klonk nu een gebrul en vlak naast Ciaran verdween een brandende pijl in een plank van de grote poort. Met al zijn kracht smeet Ciaran zich tegen het ruwe hout van de deur. De jongen gaf een brul en de herdersstaf brak tussen de drempel en de deurpost. Voordat de monnik de grendel voor de poort kon schuiven barstte het gewicht van een leger tegen de deur en een vijftal grote kerels met baarden en gewapend met zwaarden en korte bijlen rolden de gang van het klooster in. Even was alles chaos. Mannen renden langs, paarden briesten en kleine vlammen likten aan de houten balken. Geschreeuw van angst en triomf mengde zich.

De monnik rolde onhandig achter een stenen pilaar en hield zijn adem in. Hij voelde een stroompje bloed van zijn voorhoofd lopen. De koude nachtlucht vermengde zich met de geur van rook en ver weg hoorde hij schreeuwen en wapengekletter. Even dacht hij terug aan zijn leven voor het klooster. Zijn vingertoppen dwaalden over de talloze littekens onder de grijze pij. Zonder verder na te denken stond hij op en sprong tussen de aanvallers.

'In naam van Christus en de heilige Aidan stop!'

Zijn stem klonk hard en had een bijna bovenaardse echo in de grote stenen hal. Voor hem stond een grote man met lang blond haar. Zijn maliënkolder glom zacht in het maanlicht en door de gaten in zijn helm staarde één koud oog de monnik aan.

'Aanvaardt dit offer Thor,' zei hij, en hij hief zijn bijl.